HADİBAĞALIM YERKÖY’E

Yozgat Forumm’un sayfasına koyduğu 1950 yıllarına ait bir resimdeki Austin marka otobüsü ve onunla ilgili olarak Değerli dost Ertuğrul Kapusuzoğlu’nun yazdığı kaburga kemiklerim fıkrası bana aynı otobüsle yaptığımız Yerköy yolculuğunu hatırlattı. Rahmeti babaannem Esma Çapanoğlu ile o sıralar Yerköy’de Avukatlık yapan kuzenim Nejat Çapanoğlu’nu ve birlikte kalan halam Muhlise Çapanoğlu’nu ziyarete gideceğiz. Saat kulesinden aşağı doğru inerken sağ tarafta o zamanki garaj vardı. Ancak üç,dört otobüs veya kamyon girecek kadar küçük bir arsa idi.Şimdiki otobüsler olsa ancak iki adedi sığabilir. Orada Yerköy’e gitmek üzere bekleyen Austin markalı bu otobüsün yanına gittik. Muavin hadibağalım (hadi bakalım) Yerköy’e, Yerköy’e diye çığırıyor. Babaannem muavine “bana bak bizde Yerköy’e gideceğiz, bunun vidalarını bilmem neyini iyice sıktınız mı” diye sordu. Muavinde sıktık hala merak etme deyince “her zaman böyle dersiniz, bu talakalara insanları bindirirsiniz sonra da yolda mutlaka ya benzini biter ya da bir arıza çıkarır” dedi.

Bindik, şoförün arkasındaki koltuğa oturduk. Sanırım sadece ön kapısı vardı zaten küçük bir otobüs idi. Yozgat’tan çıkarken yolcu sayısı fazla ise hemen aralara boş gaz tenekesi konur oraya da yolcu alınırdı. Otobüsün tarifesi yoktu, dolunca kalkardı. Erken gelip de ön sıraya oturan deliğanlılar, ne zaman gelmiş olursa olsun kendisinden sonra aile veya bir hanım gelmişse, muavin kalk hemşerim aile geldi arkaya geç diye uyarılır, oda ses çıkarmadan arkada bir yere otururdu. Şimdi bu yazıyı okuyan yaşlıların “o zamanlar saygı vardı canım” dediklerini duyar gibiyim. Otobüsün içi dolu olup, yolda da el kaldıran olursa onlarda yolda bırakılmaz ellerindeki eşyaları ile arkadaki merdivenden otobüsün üstüne çıkar yüklerin üstüne, arasına bir yerlere oturur giderlerdi. O zamanlar evlerde radyo yoktu ki otobüste olsun, yola koyulduktan kısa bir süre sonra zaten birbirini tanıyan insanlar güzel bozlak okuyan birine hadibağalım şöyle iyi bi şey oku diye gaz verirler oda bir elini kulağına koyar (niye koyarsa) okumaya başlardı. Yollar stabilize olduğundan Yerköy de indiğimizde fırıncı çırağı gibi olurduk. Neyse uzatmayım. Bir rampayı inerken zaten yavaş giden otobüs daha da yavaşlamaya başladı. Ben istiyorum ki şoför vitesten çıkarsın daha hızlı gidelim. Yavaşladık, yavaşladık nihayet düz yola gelince durduk. Yolda el kaldıran filan da görmemiştik. Babaannem hemen şoföre sordu “niye durduk oğlum ?” El cevap “fren patladı hala”.Babaannem açtı ağzını yumdu gözünü. “Daha binerken sordum vidasını neyini iyice sıktınız mı diye, biz canımızı sokakta mı bulduk. Bu kadar insanın çoluğu çocuğu evde bekleyeni var. Bu harkıt otobüsle niye yola çıkıyorsunuz, sizde hiç utanma yok mu? Her seferin de ya benzininiz biter ya yolda kalırsınız.” Hakkaten eskiden saygı vardı. Muhlis Bey’in eşi diye de babaanneme ayrıca saygı gösterirlerdi. Şoför “üzülme hala şimdi hallederim diyerek aşağı indi. Biraz uzaktaki iğde ağacından bir dal kesti geldi otobüsün altına yattı. Kısa bir süre sonra tekrar direksiyona geçti. Sonra babaanneme dönerek “tamam hala gidiyok” deyip Bismillah diyerek marşa bastı. Babaannemin siniri yatışınca merakımdan sordum “ amca ne olmuş” diye de “bi şey yok yeğenim fren borusuna bi kazık çaktım” diye cevap verdi.

Yozgat Gazetesi 16.11.2012