HAYAT KADINI

Tamda Ramazan Bayramında. Sosyal medya da Ergür Altan imzasıyla duygusal bir yazı yayınlandı. O****u başlığıyla yayınlanan bu yazı bir hayat hikâyesiydi, beni 1970 li yıllara götürdü.

O yıllarda çok meşhur bir bayan sahne ve sinema sanatçımız ile ailecek çok sık bir araya geliyorduk. İçinde bulunduğu sosyal ortamdan hoşlanmıyor bizim gibi mütevazı ailelerle birlikte olmak onu daha mutlu ediyordu. Bazı geceler, onun arzusu ile hacı olan ama çok açık fikirli olan anneannemlere gittiğimiz de ona saygı duyduğu için başına kendine çok da yakışan bir yazma bağlardı. Böyle insanlarla geçirdiğim saatlere doyamıyorum derdi. Yüksek tahsilli ve yurt dışında yaşayan bekâr bir erkek kardeşi vardı, Türkiye’ye bir gelişinde onunla da tanışmıştık.

Sanırım bir yıl kadar sonraydı. Sık sık bana bir kız bulamadın diye sitem eden kardeşini evlendirmek istemiş ama araya girdiğine bin pişman olmuştu.

Bize anlattıklarından aklımda kalanlarla yaşadıklarını bende size anlatayım.

Bir gün diğer aktris arkadaşları ile eğlenceli bir hamam sefası yaparlar. Kurna başında günün tadını çıkarırlarken çok güzel bir kızcağız onlara doğru gelir ve onun karşısında çömelerek siz filanca ablasınız değil mi diye sorar.

Neden sorar?

Çünkü makyajla görmeye alıştığımız sanatçıların birçoğunu makyajsız hele de bir hamamda tanımak oldukça zordur.

Evet, cevabını aldıktan sonra yıldızımızın iki elini tutarak ablacığım ne olur bana yardım et, beni bu hayattan kurtar diye yalvarır. Bundan sonrasını yine yıldızımızın ağzından dinleyelim. Hamamın gürültüsü arasında,

— Ne iş yapıyorsunuz diye sordum.

—Ben hayat kadınıyım ablacığım dedi. Ben böyle bir meslek bilmiyordum ilk defa duyuyordum.

Hayat kadını ne iş yapar bilmiyordum. Bir süre düşündüm ve bir daha sordum.

—Af edersin ne demek hayat kadını yani ne iş yapıyorsunuz.

Cevap vermek yerine uzun saçlarını eliyle kaldırıp ensesini gösterdi. Ensesinde yuvarlak yuvarlak lekeler vardı. Bir an hastalığı için yardım isteyebileceğini düşündüm.

—Bir rahatsızlığınız mı var? Diye tekrar sordum.

—Hayır, ablacığım dedim ya hayat kadınıyım. Dedi.

—Cahilliğime ver, ben yine anlamadım. Dedim.

—Ablacığım bunlar sigara yanığı dedi. O zaman çaktım. Hamam başıma yıkılıyor sandım.
Demek hayat kadını demek bizim bildiğimiz orospu demekmiş. Hayret, ben ilk defa duyuyordum. Benim bildiğim, seven erkek sevgilisine “hayatımın kadını” der. Kim uydurduysa bu hayat kadını sözcüğünü Allah belasını versin diye geçirdim içimden. Şok olmuştum, böyle güzel alımlı bir kız.

—Çıkarken beni bekle sana telefonumu vereceğim dedim. Çok etkilenmiştim, o günden sonra sık sık evime çağırdım, kızcağızı iyice tanımak istedim. Bu konuda kimseye de bir şey söylemedim.

Bu yüzden sizin de haberiniz olmadı. O kadar güzel bir kızdı ki, bir hemcins olarak ben bile hayran olmuştum. Nasıl bir yardımım olabilir düşünüp duruyordum. Sonra bana bir kız bulamadın diyen, yurt dışında yaşayan kardeşim aklıma geldi. Üniversiteyi bitirdiğinden beri yurt dışındaydı bize göre daha açık fikirliydi.

Denemekte yarar var düşüncesiyle telefon ettim, güzel bir kız var gel gör dedim. Hemen geldi.

Bunları benim evde tanıştırdım. Daha önce de kıza sıkıca tembih etmiştim, geçmişinle ilgili en küçük bir şey söylemeyeceksin benim arkadaşımın kızısın, çalışmıyorsun iş arıyorsun. Bir hafta kadar buluştular tanıştılar. Kız o kadar güzel ki bizim oğlan çarpıldı.

—Tamam, abla, her konuda anlaşıyoruz, ne gerekiyorsa yapalım bu işi bitirelim dedi.
O zaman karşıma aldım, kızla nerede nasıl tanıştığımızı aylardır evime çağırıp tanımaya çalıştığımı kısaca anlattım. Tabi vurgun yemiş gibi oldu. Yüzü allak bullak. Vaaay! Bana bunu mu layık gördün diyerek çekti gitti. Yıllardır yurt dışında yaşadığı için bu kadar sert tepki göstereceğini hiç beklemiyordum. Tam iki ay birbirimizi aramadık. Çok üzüldüm. Üzüntümü kimseyle paylaşamadım. Bir hayır yapalım derken kardeşten mi olacaktım.

İki ay sonra aradı.

—Düşündüm, kararımı verdim, geliyorum. Dedi.
Merak edenler için yazarın notu; bir hayat kurtuldu, mutlu bir şekilde devam ediyor.

31.07.2017