ROBOT

İkiz torunlarım 4+4+4 diye tarif edilen ucube sistem gereği bu yıl daha 5,5 yaşında iken ilkokula başladılar. Kayıt sırasında psikolojinin pe’sinden haberi olmayan kerameti kendinden menkul öğretmenlerin biz kardeşleri ayrı sınıflara kayıt yapıyoruz doğrusu budur ısrarına şiddetle karşı çıkarak ikisinin aynı sınıfa kayıtlarını yaptırdım. Kardeşimle aramızda bir yaş fark vardı ben bir sınıf ondan önde idim ama lise birinci sınıfta bir yıl kaybedince birlikte aynı sınıfta okumaya başladık. İki kardeşin aynı sınıfta okuması hem bizim için hem de ailemiz için daha yararlı oldu. Yani biz bunu yaşayarak öğrenmiştik. Torunlarıma ve diğer çocuklara ev ödevi verilmiş. Kutulardan robot yapılacakmış. Annesi, babası ve biz oradan buradan karton kutu topladık. Robotun gövdesi için ayakkabı kutuları diğer aksamı içinde daha küçük kutular ile iki çocuğa iki robot yapıldı. Ne çocuklara ne eğitime ne de okula hiçbir faydası olmayan bu çalışmanın ne maksatla yapıldığını öğretmenlerine sorduk. Çocuklar evde aileleri ile birlikte daha çok vakit geçirsinler diye müfredatta var dediler. İşten yorgun gelen anne, babalar ancak çocuklarının dersleri ile ilgilenebiliyorlar. Bu saçmalığı protesto için yapmasan çocukların okulda arkadaşlarının içindeki durumlarını düşünüyorsun. Yapsan bu kadar emek bu kadar zahmet neye yarayacak. Düşündüm bunu müfredata koyan kişi veya kişiler ve öğretmenler acaba ömürlerinde bir robot’u yakından inceleyip izlemişler mi? Nelere robot dendiğini biliyorlar mı? Robot deyince akıllarına sadece insan benzeri robotlar mı geliyor. Mutfakta hanımların yardımcısı robottan tutunda fabrikalarda bilhassa otomotiv sanayindeki robotlardan, insan sağlığına zararlı işlerde kullanılan robotlardan silah sanayinde ve savaşlarda kullanılan robotlardan haberleri bilgileri var mı? Bilmediklerinden çok eminim. Kutu robotlar yapıldı, yapılmasına ama daha evde iken kazara yere düştüklerinde bir yerleri kopuyor yeniden yapıştırmaya çalışıyoruz. Şimdi bu çocuklar bu robotları sağ salim okula götüremeyecekler. Ya anneler ya babalar İstanbul gibi büyük bir metropol de on paralık bir iş için, işi gücü bırakıp ellerinde kendi imalatları bu robotları bir kazaya uğramadan özenle okula götürmeye, öğretmene teslim etmeye çalışacaklar. Bu kadar zaman ve emek sarf edilen sınıfta kaç öğrenci varsa o kadar “çok affedersiniz” moktan bir robot bir kaç saat sonra çöpe atılacak. Bizim zamanımızda da ilkokulda elişi dersimiz vardı. Bize bir parça kumaşa düğme dikmeyi, ilik açmayı, yama yapmayı, içine yumurta şeklinde taş koyarak çoraplarımızın deliklerini dikmeyi vs. gibi şeyler öğretmişlerdi. Ortaokulda da yine elişi dersimiz vardı. Orada da pazar filesi örmeyi, bıçak, makas, balta bilemeyi, ebru resim yapmayı, çakı ile kurşun kalemimizi kalemtıraş gibi düzgün açmayı, dergi ve kitaplarımızı cilt yapmayı vs. öğretmişlerdi. Yani hayatta lazım olacak beceriler kazanmıştık. Milli olmayan eğitim sistemimiz bakalım daha ne anlamsız işler ve dini hurafeler ile çocuklarımızı muasır medeniyet seviyesine ulaşmaktan geri koyacak. Ders alınacak bir alıntı ile bitireyim. Dönemin Başbakanı Turgut Özal zamanında gerçekleşmiş bir olay şöyle anlatılır; Japon eğitim uzmanları gelmiş ve ülkemizin eğitim sistemini incelemiş. Özal’ın bürokratlarının da hazır bulunduğu bir ortamda raporlarını sunmuş ve sonuç olarak şunu söylemişlerdi; “Sizin eğitim sisteminizde milli ruh yok!” Turgut Özal’ın “Nasıl?” sorusu üzerine şunu anlatmışlardı; “Biz Japonya’da okula başlayacak çocuklarımıza milli ruh şoklaması yaparız. Onları önce toplu halde hızlı trenlere bindirir, dev fabrikalarımızı, teknoloji merkezlerimizi gezdirir ülkemizin gücünü gösteririz. Sonra da bu yavrularımızı alır Hiroşima ve Nagazagi’ye götürür, orada atom bombası atılan ve yıllardır ot dahi bitmeyen alanları gösterir deriz ki; Eğer siz çalışmaz, bilinçlenmez ve az önce gördüğünüz teknolojiye sahip olmak için çalışmazsanız sonunuz böyle olur.” Bürokratlardan biri atılır, “Ama bizim Hiroşima’mız yok ki!” Japon uzmanın cevabı tokat gibidir “Sizin Çanakkale’niz on Hiroşima eder!”

29.04.2013