RÜYA

Hayırdır inşallah diye başlayayım anlatmaya. Ucube sisteme göre beş buçuk yaşımızda okula başlamışız. Okul formalarımız kırmızı beyaz. Okulumuz benim 1952-1955 yılları arasına 3.sınıfa kadar okuduğum Ankara Anafartalar caddesindeki Atatürk 1. İlkokulu. 2. İlkokulda da kuzenim var o da birinci sınıfta. Aynı alan içinde iki bina. Son dersimizin öğretmeni yok. Arkadaşlarımıza nasıl olsa ders yapmayacağız ben çok acıktım hadi hepimiz evlerimize gidelim dedim. Gidemeyiz ki yerimizden kalksak kameralar bizi görür, ceza alırız dediler. Bir arkadaşım benim de çişim var ama tuvalete gitmek için yerimden kalksam kameralar görür müdürden azar işitirim dedi. Kameralardan korkuyoruz, korkumuzdan sıramızda kıpırdamadan ve ses çıkarmadan oturmaya çalışıyoruz. Kameralar konuştuklarımızı duyuyor mu acaba. Çok alçak sesle konuşuyoruz duymaz. Susadığımı hissediyorum, koridorda su sebilimiz var ama yerimden kalkarsam kamera görecek. Sınıfımızın kapısı ardına kadar açık bizim sıramız kapının arkasında. Koridorda ayak sesleri duyuyorum ama kapının arkasında olduğum için kim olduklarını bilemiyorum. Kaybolan montum aklıma geliyor. Çok sıkılıyorum ağlamak mı istiyorum bilemiyorum, biran önce okuldan kaçmak eve gitmek istiyorum. Eve erken gidince annem kızar mı acaba? Birden bir cesaret geliyor yüksek sesle arkadaşlarıma hadi hep birlikte bağıralım bizi bıraksınlar diyorum. Arkadaşlarım yine “bağıranları kameralar görür ceza alırız” diyorlar. Hep birlikte bağırırsak hepimize ceza veremezler diyorum. Sabırsızlanıyorum yerimde duramıyorum bir şeyler yapmak istiyorum. Ben pencereyi açayım bağırayım sizde benimle birlikte bağırın diyorum. Ne diye bağıracağız diyorlar. Aklıma okumak istemiyoruz demek geliyor. Böyle bağıralım diyorum. Üç penceremiz var hepsini açıyoruz hep birlikte bağırıyoruz. O-ku-mak is-te-mi-yo-ruz. Bağırdıkça hoşumuza gidiyor durmadan bağırıyoruz. Bizim sınıf okulun ikinci katında bizim kattaki sınıfların ve alt kattaki sınıfların çocukları da pencereleri açıp bağırıyorlar o-ku-mak is-te-mi-yo-ruz. Bütün Anafartalar Caddesi çın çın ötüyor. Birden kendimizi okulun bahçesinde görüyorum. Bütün okul bahçeye çıkmış, bahçemiz yoldan yüksek, oradan caddeye iniyoruz. Haydi, Ulusa doğru yürüyelim diyorum. Köşedeki Adliye binasına doğru bağırarak yürüyoruz. O-ku-mak-is-te-mi-yo-ruz. Her sabah Penceremizin önüne gelen sığırcıkların sesine uyanmışım. Gördüğüm rüyaya bende şaşırdım. Düşünürken buldum. Beş buçuk yaşında okula başlayan ikiz torunlarım sabah saat 08.30 da okul servisine binip gidiyor akşam 16.30 da servis aracında uyuklayarak yorgun bir vaziyette eve geliyorlardı. Gün içinde zaman zaman aklıma geliyor kendimi onların yerine koyuyordum içim sızlıyordu. Şuur altım bana bu rüya ile cevap verdi sanırım.

23.02.2013