YERLİ MALI (MADE IN TURKEY)

Tam bağımsızlık, ancak ekonomik bağımsızlıkla mümkündür. ATATÜRK (1922)

Değerli okurlar, eskiler ehemmi mühümme tercih etmek derlerdi, 33 ü polis 44 vatandaşımızı kaybettiğimiz bu acı günlerimizde milletimize başsağlığı, şehitlerimizin ailelerine sabır dilerken hangisi ehem şaşkınlığı içinde bu yazımıda sizinle paylaşıyorum.

12-18 Aralık haftası yerli malları haftası olarak kutlanırdı. Yeni nesil pek bilmez ama bizim nesil ilkokul sıralarındayken büyük bir coşku ile kutlardık. Kış mevsimine rast geldiği için evlerimizden getirdiğimiz fındık, fıstık, incir, iğde, badem, ceviz, kuru kayısı, kuru erik, pestil gibi kuru yemişleri tabaklar içinde masaların üzerine dizer, kara tahtanın üzerine ve duvarlara da “yerli malı yurdun malı, herkes onu kullanmalı” yazılı resimler asardık. Sonra her şeyde olduğu gibi bunda da yozlaşma başladı. Bilhassa 70’lerden sonra Amerikan pazarlarının açıldığı büyük şehirlerimizde “Yerli malı yurdun malı imkân buldukça dışardan kullanmalı” demeye başladık. Ve yerli malı haftası unutuldu gitti.

Ben Türkiye’nin en büyük tekstil fabrikasında satınalma müdürlüğü yaptım. Diğer fabrikalarla birlikte makinelerimizin binlerce metal ve seramik parçalarını hem Avrupa’dan daha kaliteli hem de neredeyse üçte bir fiyatına küçük sanayi dediğimiz atölyelerde yaptırdık. Bu atölyelerin hemen hepsi hem daha hızlı hem de daha kaliteli parça üretebilmek için “CNC” diye anılan ve çok pahalı olan otomatik tezgâhlar aldılar. Sonra Özal’ın prensleri denilen yeni nesil bir zümre ithalat müdürleri ortaya çıktı. Bunlar uzak doğuya açıldılar. Oralardan ucuz ama kalitesiz parçalar ithal ettiler. Biz satınalma müdürleri buna şiddetle karşı çıktık.Binlerce atölyenin bu uygulamadan kötü etkileneceğini, küçük sanayimizin giderek yok olacağını anlatmaya çalıştık ama patronların gözüne girmeye çalışan bu adamlar bu ucuz parçaları getirmeye devam ettiler. Emekli olduktan sonra İstanbul’da iki kablo fabrikası ve sekiz şirketi olan bir Holding’in merkezi satılama müdürlüğünü yaptım. Şirketlerimizden birisinde Avrupa’dan kopya ettiğimiz kablo makinelerini kendimiz yapmaya başlamış ve Azerbaycan’da ortak bir kablo fabrikası kurmuştuk. Tansu Çiller ile başlayıp sonraki yıllarda arka arkaya patlayan ekonomik krizler birçok fabrika gibi çalıştığım bu iki büyük fabrikanın da kapanmasına sebep oldu. Fabrikalar kapanınca küçük sanayinin 40.000 – 100.000 dolar gibi bedeller ödeyerek sahip olduğu CNC tezgâhları da atıl kaldı. Küresel sermaye ve vahşi kapitalizm istediğini elde etti.Hâlbuki ABD emperyalizminin en önemli silahı olan vahşi kapitalizmle mücadele edebilmek için yerli üretimin teşvik edilmesi ve yerli üretimin halkımızca da kullanılmasının desteklenmesi gerekmez miydi? Özellikle yerli üretim ürünlerimizi arttırmamız ve ihraç etmemiz gerekmez miydi?Yazık oldu hem de çok yazık.

Yaşadığımız ekonomik kaosun önlenmesi için halkımız dolar bozdurmaya yönlendiriliyor. Hâlbuki Türkiye’de dolar ve TL birlikte iş yapıyor. Dolarla alınan TL ile satılıyor. Doların fiyatı arttıkça Türk Lirası karşılığı da artıyor. Türk Lirası gelirle yaşayanların geliri artmamışsa, satın alma güçleri azalıyor. Pazardaki fiyatlar arttıkça pazar sepetlerimiz küçülüyor.

Tarımda ve sanayide ithalata göbekten bağlandık. Üretmenin zahmetine katlanacak yerde, ithalat kolaylığına alıştık. İmalat sanayimizde toplam hammadde girdilerinin yüzde 63’ü, üretim maliyetinin yüzde 53’ü ithalata bağımlı.

Ümit edelim; önümüzdeki dönemde hükümetlerimiz, dünyanın yaşayacağı ekonomik kriz nedeniyle özellikle yerli üreticilerimizi korur ve onlara gereken desteği verir. Aksi halde halkımız ve yöneticilerimiz, gittikçe artan dış alımlar (ithalat) yüzünden oluşabilecek işyeri kapanmaları ile yaşanacak işsizlikler için pişman olacaklardır.

Bu arada bizlere de görev düşüyor. Alış-verişlerimiz sırasında küçük bir dikkatle 869 barkod’lu, yerli üretim malzemelerini tercih edelim. Çünkü giderek artan işsizlik sorunumuzun çözümüne en büyük katkı, yerli üretimin teşvik edilmesi olacaktır.

12.12.2016