YUNANLI TIR SÜRÜCÜCÜSÜ

Değerli okurlar, Facebook sosyal paylaşım sitesinde Volvo TIR kullananlar yardımlaşma platformuna rastladım ve ben de bu platforma üye oldum. Sonra Renault, Mercedes, DAF, Scania yardımlaşma platformlarına da üye oldum. Facebook 'u açtığımda bu tırları kullanan sürücü ya da sahiplerinin paylaşımlarını bende okuyor sanki onlarla birlikteymişim gibi oluyorum. Son günlerde de televizyonun Youtube kanalında yine onlardan birisinin tırına misafir olup sanki yan koltukta oturuyormuş gibi onlarla birlikte Avrupa'nın karlı buzlu yollarında aynı heyecanı ve stresi yaşayarak ya da yeşillikler içindeki yollarında manzaranın güzelliklerini yaşayarak dolaşıyorum. Bazen eşimde benimle birlikte seyrediyoruz, hoşumuza gidiyor.  Bir tırda yolculuk nasıldır diye merak edenlere tavsiye ederim. 

Bunları seyrederken aklıma geliyor. 

Zaman, 1980 lerin ikinci yarısı. Yer,  Aksu İplik dokuma ve Boya Apre fabrikalarının Bakırköy fabrikası. Satılnalma departmanın da yöneticisi olduğum yıllar. İşimi çok sevdiğim için bazen cumartesi ya da pazar günleri birkaç saat de olsa fabrikaya gidiyorum. O pazar günü de fabrikadayım.  Bomas Karton Masura fabrikasında yangın çıkınca ihtiyacımızı Yunanistan'dan ithal ederek karşılıyoruz. Masuraları römorklu TIR kamyonu ile Yunanlı bir sürücü getirmiş. Beyaz tiril tiril gömlekli, ütülü pantolon, altın kaplama numaralı gözlükleri ile 55 yaşında bir beyefendi. 

Hafta sonu tatili olduğu için memur yemekhanesi kapalı yakındaki lokantada yemek yiyoruz ve sohbet ediyoruz. 

Türkçe konuşuyoruz hem de İstanbul Türkçesi. Şaşkınlıkla soruyorum Türkçeyi ne kadar güzel konuşuyorsunuz, nerede öğrendiniz? Diyor ki ben bütün Avrupa dillerini böyle konuşabilirim. Diyor ki Türkler ve Yunanlılar kardeş gibi, mesela siz diyorsunuz karpuz, ama biz diyoruz karpuzi. Siz diyorsunuz kavun ama biz diyoruz kavuni. Sonra türküler şarkılar hep aynı sadece sözler Türkçe Yunanca ama bizim başımızda afedersiniz siz nasıl söylüyorsunuz hah işte var bir man…k ( Karamanlisi kastediyor) o bozuyor her şeyi. 

Ben Türkiye'ye geldiğimde Tekirdağ'dan koli ile alırım rakıyı sonra TIR parklarında bakarım kimler toplu yemek yiyor, onlar Türk'tür. Başka ülkeler hep yalnız yerler. Ben de bir şişe rakı alırım koltuk altıma, giderim yanlarına. Selamünaleyküm diyorum onlarda Aleykümselâm deyip sofralarına davet ederler. O zaman ben de koyarım rakıyı ortaya. Beni Türk sanarlar. Sonra sohbet sırasında sorarlar nerelisin diye söylerim Yunanlı olduğumu. 

Bu yaşta tek başına yollarda olmaktan korkmuyor musunuz soruma ben değil torunlarımın annesi eczacı kızım korkuyor. Baba bırak artık, bir gün yollarda öleceksin diyor ama ben gezmeyi yeni ülkeler görmeyi yeni insanlar tanımayı seviyorum mesela sizin gibi diye cevaplamıştı. 

TIR boşaltıldı dedi arkadaşlar.  Dedi ki ben acenteden paramı almak için yarını (pazartesiyi) beklemek zorundayım, o da mesai saatleri içinde olacağından işimin bitmesi öğleyi bulur. Eğer siz paramı öderseniz ben hemen yola çıkar akşam Yunanistan da olurum. 

Tesadüf genel müdürümüzde fabrikadaydı, çıkıp söyledim. Perakende satış mağazamızda ödeyecek kadar para varsa oradan ödeyin dedi. Varmış, parası ödendi. 

Dedi ki sayın genel müdüre bir teşekkür edebilir miyim? Genel müdüre durumu arz ettim, buyursun dedi. Birlikte tekrar içeri girdik. Genel müdürümüz karşısında böyle tertemiz giyimli altın çerçeveli gözlüklü bir insan görünce küçük bir şaşkınlıktan sonra gayriihtiyarî ayağa kalkarak Yunanlının teşekkürüne tokalaşarak mukabelede bulunmuştu. Yaşamımda iz bırakan ender insanlardan birisi oldu Yunanlı TIR sürücüsü. Her aklıma geldiğinde içim sızlar neden ismini adresini telefonunu kaydetmedim diye.