ALLAH KİMSEYİ GÖRDÜĞÜNDEN GERİ KOYMASIN

İnsan; güzelliği, nezehati, kibarlığı, kemalatı ve kısaca insana layık bir hayat tarzını görünce nerede olursa olsun oraların özlemini çekiyor.

2002 yılında Kanada’ya gidip orada sekiz sene yaşayan ve oranın vatandaşlığına da hak kazanan; kızım, damadım ve üç torunumu bir takım vaatlerle ülkemize getirmiş ve şükürler olsun en azından temel milli ve manevî kültürümüzü de onların ruh dünyasına nakşetmişim.

Fakat burada olmadı, olamadı. Kızım da, damadım da her ikisi de üniversite mezunu olmasına rağmen, İngilizce ve Fransızca bilmelerine rağmen geçimini temin edecek bir iş bulamadılar. Çocuklar, gördükleri her olumsuz davranış karşısında eski hayatlarıyla ve oradaki insanî davranışlarla bunları mukayese ediyorlar ve bana da soruyorlar: “Dede insan yalan söyler mi, müslüman birbirini aldatır mı…?” Gel de çık işin içinden. “Dede bizi parka götür..”derken, hangi parka ve hangi yoldan? Çamurdan çıkabilirsen götür. Çimi olmayan,salıncakları ve oyuncakları kırık, her tarafı çöplük olan parka!

Yaşadığımız olaylar bize normal geliyor ama onlar bir türlü alışamadılar.

İşte onlardan biri daha: Hafta sonu kızımı Kayseri’ye yolcu etmek üzere Sorgun Terminalinde arabayı uygun bir yere parkettim. Yozgattan gelecek arabayı bekliyoruz. Kızım; “Baba sen bekleme, eve git” dedi ama gidemiyorum. Arabanın arkasına tam aykırı bir şekilde biri parketmiş, sahibini arıyoruz.Yok! Nihayet biri bu araba filan ağanın dedi, git ondan rica et de kaldırsın.Ben de vardım, arabanın plakasını söyledim ve arabayı çekebilirseniz evime gideceğim, dedim.Orada patron edalı biri, yanındakine kontak anahtarını atarak: “Al şunu lan!(özür diliyorum, ifade ona ait) çek arabayı da arkadaşı kurtar. Mahsur kalmış!”

Ne dersiniz? Ali Hoca terminalde kavga mı çıkardı, dedirtelim.Kızıma baktım. Baba dedi: “Kanada’ya dönmemize niye üzülüyorsun?”