BU ANIZLARI KİM YAK(TIR)IYOR?

Adaletin tarifine, sözlüklerden bakarsanız şunu görürsünüz.

Adalet:Her hak sahibine hak ettiğini vermek,mazlumun ha kkını korumakla beraber;zalime,haine,meşru nizam ve intizama isyan edenlere de gereken cezayı vermektir.

Hakkın iadesi adaletin en önemli unsuru olduğu gibi, hak edene gerekli cezayı vermek de adaletin, “olmazsa olmaz” prensibidir.

Ceza konusu, milletlerin tarihi ve kültürüne göre farklılık arz etse de,bugün gerek cezaların şahsiliği ve gerekse verilecek cezaların şekli insan hakları evrensel beyannamesiyle bir had ve kayıt altına alınmıştır.

Ben, esas itibariyle meseleyi şu noktaya getirmek istiyorum.Tarihi bir takım istisnalar(sapkınlıklar) hariç, hiçbir canlıya ve özellikle insana yakılarak ceza verilmesi söz konusu olmamış ve olamaz.

Ancak,İlahi Adaletin gereği; bütün kainatın tahkirini netice veren ve onların hukukunu haleldar eden ve bu kainatın sahibini inkar eden kafirin hak ettiği ceza ahirette ebedi cehennemdir.Yani, bu dünyada hiç kimse, hiçbir canlıya ateşle azap edemez,ceza veremez.Verenler olmuştur.Nemrut gibiler(kendini tanrı vehmederek) Hz.İbrahim’e ateşle ceza vermek istemiştir.

Demek oluyor ki, ateşle ceza,herhangi bir canlıya ve insana layık bir ceza değildir.

Şu anız,orman ve içindekileri yakanların akıbetleri Nemrut’un akıbetinden farklı olmayacaktır.Mamafih, dünyada da bu tipleri ibret-i alem için Cenabı Hakkın cezalandırdığını çok defa müşahede etmişizdir.

Çocukluğunda kuş yuvası bozanların merdivenden düşüp ayağının kırıldığını, fare yavrularını sobaya atan vahşi bir kadının,aynı anda emekleyen çocuğunun kaynayan süt kazanına düştüğünü gören bir insan olarak; başında aklı ve kalbinde vicdanı olanlara bir çağrıda bulunuyorum.

Bu anızları, ormanları ve içindeki milyarlarca mikro-organizmalarla birlikte canlıları yakmak, insaniyetini kaybetmemiş bir insanın işi olamaz.Olsa olsa, Nemrut ve onun yolunu takip edenlerin yolu olabilir, bunların da akıbeti bellidir.Adaletin tarifine, sözlüklerden bakarsanız şunu görürsünüz.

Adalet:Her hak sahibine hak ettiğini vermek,mazlumun ha kkını korumakla beraber;zalime,haine,meşru nizam ve intizama isyan edenlere de gereken cezayı vermektir.

Hakkın iadesi adaletin en önemli unsuru olduğu gibi, hak edene gerekli cezayı vermek de adaletin, “olmazsa olmaz” prensibidir.

Ceza konusu, milletlerin tarihi ve kültürüne göre farklılık arz etse de,bugün gerek cezaların şahsiliği ve gerekse verilecek cezaların şekli insan hakları evrensel beyannamesiyle bir had ve kayıt altına alınmıştır.

Ben, esas itibariyle meseleyi şu noktaya getirmek istiyorum.Tarihi bir takım istisnalar(sapkınlıklar) hariç, hiçbir canlıya ve özellikle insana yakılarak ceza verilmesi söz konusu olmamış ve olamaz.

Ancak,İlahi Adaletin gereği; bütün kainatın tahkirini netice veren ve onların hukukunu haleldar eden ve bu kainatın sahibini inkar eden kafirin hak ettiği ceza ahirette ebedi cehennemdir.Yani, bu dünyada hiç kimse, hiçbir canlıya ateşle azap edemez,ceza veremez.Verenler olmuştur.Nemrut gibiler(kendini tanrı vehmederek) Hz.İbrahim’e ateşle ceza vermek istemiştir.

Demek oluyor ki, ateşle ceza,herhangi bir canlıya ve insana layık bir ceza değildir.

Şu anız,orman ve içindekileri yakanların akıbetleri Nemrut’un akıbetinden farklı olmayacaktır.Mamafih, dünyada da bu tipleri ibret-i alem için Cenabı Hakkın cezalandırdığını çok defa müşahede etmişizdir.

Çocukluğunda kuş yuvası bozanların merdivenden düşüp ayağının kırıldığını, fare yavrularını sobaya atan vahşi bir kadının,aynı anda emekleyen çocuğunun kaynayan süt kazanına düştüğünü gören bir insan olarak; başında aklı ve kalbinde vicdanı olanlara bir çağrıda bulunuyorum.

Bu anızları, ormanları ve içindeki milyarlarca mikro-organizmalarla birlikte canlıları yakmak, insaniyetini kaybetmemiş bir insanın işi olamaz.Olsa olsa, Nemrut ve onun yolunu takip edenlerin yolu olabilir, bunların da akıbeti bellidir.