İNCİTME GÖNÜL

Yunus Emre (V.1320); bu toprağın yetiştirdiği, Tasavvufî halk edebiyatının Veli şairlerinden biridir. Hayatı boyunca halkı irşat ve tenvir etmiş, yazdığı şiirler daha sonra “Divan” adlı bir kitapta toplanmıştır.
Burada O’nu rahmetle anarken “Gönül” başlığı altındaki şiirini sütunumuza alıyoruz. Umarım ki; O Zatın irşadı, 13. Asırdan günümüze kadar yansıyıp ma’kes bulacak ve ağzı olan herkes her istediğini değil, hikmetle konuşacaktır.
Yunus Emre insanı “Gönülde” somutlaştırmış ve gönül diliyle insanlara şöyle seslenmiştir:
Çiçeklerle hoş geçin, balı incitme gönül.
Bir küçük meyve için dalı incitme gönül.
Başın olsa da yüksek, gözün enginde gerek,
Kibirle yürüyerek, dalı incitme gönül.
Mevla verince azma, geri alınca kızma,
Tüten ocağı bozma, külü incitme gönül.
Dokunur gayretine, karışma hikmetine,
Sahibi hürmetine, kulu incitme gönül.
Sevmekten geri kalma, yapan ol yıkan olma,
Sevene diken olma, gülü incitme gönül.
Konuşmak bize mahsus, olsa da bir güzel söz,
Ya hayır de, ya da sus, dili incitme gönül!..
Bu sözlerin üzerine daha ne söylenir? Gönlüne yansıyanı, gönül diliyle harika bir şekilde nazmeyleyen Yunus Emre’nin, insanla birlikte kâinat kitabını okuyuşu da gerçekten fevkaladedir. O’nun, her zerrede Allah’ın varlığına ve birliğine dair o kadar çok sözleri vardır ki, onların tamamını burada nakletmek mümkün değildir. İşte onlardan bir tanesini burada numune olarak zikretmek münasip olacaktır.
Her bir mevcutta “Tevhid-i Rabbaniye’ye” birer işaret ve mühür olduğunu gören ve gösteren Yunus Emre, bir sineğin kanadında da bu mühr-ü Rabbanîyi görür ve bu hakikati şöyle ifade eder:
“Bir sineğin kanadın, kırk kağnıya yüklettim.
Kırkı da çekemedi, şöyle kaldı yazılı…”
Evet, sinek kanadı! Gerçekten harika bir sanat-ı İlahî. Onda O’nu görmek ve göstermek ancak Yunus gibi bir ehl-i marifete has bir özelliktir.

22.08.2017