İNSANI TANIMAK

İnsan ruhuna öyle duygular yerleştirilmiştir ki, bu duyguları tanımadan ve fonksiyonlarını kavramadan insanı tanımak mümkün değildir. Bu duygular sayesindedir ki o insan, hayvandan daha aşağı veya meleklerden daha âli ve yüksek bir makama namzet olarak yaratılmıştır.

Bu duygular dan üç tanesi ana unsur olarak ifade edilmektedir.Bunlar: “Kuvve-i akliye, Kuvve-i gadabiye ve Kuvve-i şeheviye”dir. Bunların yaratılışında bir had ve sınır tayin edilmemiş, ancak İlahî emir ve yasaklarla bunların kontrol altına alınması yönünde ikazlar yapılmıştır. Bu duyguların “Vasat” (orta) bir çizgide gitmesi murat edilmiştir ki, bunlara; “Hikmet, Şecaat ve İffet” diyoruz.

İnsanlık tarihine baktığımızda, Peygamberlerin en çok mesai sarf ettikleri sahanın başında, insanların bu duygularını terbiye etmek üzere gayret ettiklerini görmekteyiz.

Bu duyguların inhirafından (sapkınlık) Nemrutların, Şeddatların, Firavunların, Neronların ve Deccallerin insanlara neler yaşattıklarını tarihlerden okuyoruz.

Bugün de; terörizm, şiddet, nefret ve bütün kavga ve kargaşanın, her türlü ahlaksızlığın buradan kaynaklandığını görmemiz gerekmektedir.

Kız çocuğunu diri diri toprağa gömen insanları, daha sonra karıncaya ayak basamaz hale getiren nedir? “Cahiliye Çağını, Asr-ı Saadet”e döndüren o davranışın temelinde, insan davranışlarının terbiyesi ve istikameti yatmaktadır.

Öyle ise; 4+4+4’lük sistemden çekinmeğe, ürpermeğe ve korkmağa gerek yoktur. Hele hele, pek çok dersin yanında seçmeli olarak konulan; “Siyer, Kur’an ve Arapça” dersi hiç kimseyi endişeye sevk etmesin. Ortaokullar, İmam-Hatip Ortaokuluna dönüşüyor diye, abartılı başlık atanlar kimin değirmenine su taşıdıklarını insafla bir daha düşünsünler. “Dağdakilerin ellerinde ve çantalarında bu kitaplar yoktur.” Kur’an ve içindeki hakikatleri öğrenmek, Peygamberimizin hayatını öğrenmek bir Müslüman’ın en tabi hakkıdır. İnsanın kendini tanıması bakımından da,çok büyük önem arz etmektedir.