İslamda yardımlaşma

“Sevdiğiniz şeylerden bağışta bulunmadıkça tam manasıyla hayra ermiş olmazsınız.Ve siz her ne bağışta bulunursanız muhakkak ki Allah onu bilir.”(Al-i İmran:92)

Muhterem Müslümanlar!

Bu ayeti kerime nazil olduktan sonra Sahabenin kalbinde öyle ma’kes buldu ki,sevdikleri malları Allah rızası için yoksul ve muhtaçlara bağışlamakta adeta yarışa girdiler.

Bunlardan Ebu Talha,Mescidi Nebevi karşısındaki en güzel bahçesini yoksullara bağışlarken Zeyd Bin Haris, sahip olduğu en kıymetli varlığı olan atını Allah Rasulüne getirerek bunu Allah için birine sadaka olarak verilmesini istemiştir.Böylece Sahabilerin her biri, sevdikleri ne varsa ondan bağışta bulunmuşlardı.

İşte insanda bulunan ve onu başka varlıklardan ayıran en mühim özelliklerinden biri olan, başkalarına yardım ve ikram hissi,Kur’anın ve Rasulullahın terbiyesiyle böyle bir dereceye ulaşmıştır.

Yine,Allah Rasulünün “Komşusu aç iken tok yatan bizden değildir,” ifadesi ehl-i imanı o kadar sarsmışti ki,sofrasında bir fakir bulunmadığı takdirde o sofraya oturmayan şefkat,merhamet ve kerem abideleri tanıyoruz.

Bugün, hala birbirinin yiyeceğinde gözü olan ve kendilerini sınıf çatışmalarından kurtamayan 21. yüzyılın sözüm ona “medeni” insanları, 23 yıllık terbiyesiyle insanlığın nasıl bir seviyeye ulaştığına dikkat etmeli ve Allah’ın tek bir emrinin insanlar üzerinde meydana ğetirdiği bu harikulade tesiri ibretle incelemelidir.

İnsanlık, eğer kainatta cereyan eden kevni kanunlarla hükmünü icra eden bu tesanüt ve yardımlaşmayı gözardı ederse ve kendinden beklenen iradi bir şekilde vermesi gereken zekat, sadaka ve vergilerle sosyal nizamı temin etmezse,işte o zaman insanlığın kıyameti kopmuş demektir.

Zenginin fkiri,güçlünün zayıfı, haksızın haklıyı ezdiği bir düzene insani bir düzen demek mümkün müdür?

Cenab-ı Hak bu akibetten bütün insanlığı korusun! Amin…