MANEVİ HASTALIKLAR – 3- GURUR-KİBİR

Andolsun ki Biz Lokman’a hikmet verdik de O da oğluna: ‘Oğlum, namazını dosdoğru kıl; iyiliği tavsiye et, kötülükten sakındır, başına gelene sabret. Şüphesiz ki bunlar, uğrunda azim ve sebat edilmeye değer işlerdendir.

Gururlanıp insanlardan yüzünü çevirme; yeryüzüne kasılarak yürüme. Çünkü Allah büyüklük taslayan ve övünenleri sevmez.

Yürüyüşünde mutedil ol, sesini alçalt. Seslerin en çirkini, şüphesiz ki eşeklerin sesidir’ ‘ (Lokman: 12,17-19)

Gurur; boş yere övünmek, kibir ise kendini büyük göstermek, başkasından üstün olmadığı halde üstün görme ve tutma hastalığıdır.

Evet gurur ile, insan maddi ve manevi kemalat ve mehasinden mahrum kalır. Eğer kendi bilgi ve malumatına güvenip başkalarının eserlerine tenezzül etmeyip kendini herkesten yüksek görürse o insan nakıstır. Bu vaziyetteki bir insan geçmiş büyüklerin irşat ve keşfiyatlarından mahrum kalır. Tek başına bu manada yol almaya çalışırken evhama maruz kalıp bütün bütün çizgiden çıkar.

Halbuki eslaf-ı izamın (geçmiş büyükler) kırk günde yaptıkları keşfiyatı, bunlar kırk senede bulamazlar.

İnsan fıtratında; dinin, inancın, İslam’ın, kısaca top yekun mukaddesatının ve şahsının izzetini muhafaza için dercedilen ‘vakar’ duygusunu maalesef suiistimal eden bazı insanlar, kendilerine olmadık roller biçmektedirler.

İnsanlık söz konusu vakar duygusunu uygun bir istikamette kullanmayıp onu, enaniyetine (benlik-gurur) vasıta edenlerin tarih boyunca Firavun gibi emsallerini görmüş ve onları ibretle seyretmiştir.

İnsanları, hak ve hakikatten uzaklaştıran, doğruyu öğrenmelerine mani olan gurur ve kibirdir.

İnsanların, insanlık dışı muameleye tabi olduğu yerlere bir bakınız. Oralarda; Nemrutların, Firavunların,Şeddatların ve Deccalların hüküm sürdüğünü göreceksiniz.

Halbuki insana, insanca muamele yakışır. İnsan yaratılış bakımından diğer mahlukattan farksızdır. Onların da bir yaratıcısı, hakk-ı hayatını onlara ihsan edici biri var ki, ‘Onlar da lisan-ı halleriyle mabutlarını tesbih ediyorlar.’

Öyleyse; insan bütün mahlukatın hukukuna riayet etmelidir. Özellikle; şahsi, ailevi ve toplumsal hayatında gurur ve kibiri bırakıp, tevazu hasletine bürünerek, hiç kimseyi hor ve hakir görmeden, ama vakar ve ciddiyeti de elden bırakmadan insanca hayatını idame ettirmelidir.