MANEVİ HASTALIKLAR

I-ÜMİTSİZLİK:

(Ey Rasulüm, kullarıma de ki; hal ve harekatınızda ileri gitmeyin, ifrat ve tefritten sakının. Allah’ın rahmetinden de ümit kesmeyin. Allah bütün günahları bağışlar. Zira O, çok şefkatli ve bağışlayıcıdır.’ (Zümer: 53)

İnsan derdini anlarsa o yönde derman aramaya çalışır. İnsana düşen en önemli görev; her şeyden evvel nefsini terbiye etmeli, onun ıslahına çalışmalı, yapacağı her işte ve atacağı her adımda aklını, vicdanını ve iradesini hakem yapmalıdır.

Sırr-ı imtihan gereği insan ruhuna yerleştirilen; nefis, his ve heva gibi duyguların tesirinde kaldığı zamanda, yani hata ettiğinde de derhal tevbe istiğfar ederek Rabbine teveccüh etmelidir.

İşte, bu esnada insanın dikkat edeceği önemli bir kırılma noktası vardır ki o da şudur: ‘Şeytan insanın zayıf bir damarı olan ümitsizlik kapısını daima açık bulundurmaya çalışır. ‘

Şahsi hayatında ibadete muvaffak olamayan insan yeise (ümitsizlik) düşer. Bakar ki, bir vakit namazı kazaya bırakmanın şu kadar cezası, kılamamanın bu kadar günahı derken şeytan insanın bu damarından istifade eder ve onu ümitsizlik girdabına atar.

Ebu Hüreyre (r.a) nin naklettiği bir hadiste Peygamberimiz Hz. Muhammed (asm) buyuruyor ki: ‘Allah mahlukatı yarattığı zaman ‘ Benim rahmetim gazabıma galiptir, ) diye kitaba yazdı da o kitap arşın fevkinde ve onun yanındadır.’

Evet; insan hissiyattan hali değildir. Nisyan kökünden gelmektedir. Unutmaması gereken şeyleri bazen unutabilir. Yapmaması gereken bazı hataları yapabilir. Dili sürçer, ayağı sürçer, tökezler ve bazen düşer… Bu onun yaratılışının gereğidir.

İşte böylece duygu yoğunluğuna maruz kalıp hata işlediğinde insan derhal kendine gelmeli, onu çepeçevre kuşatan şefkatli bir yaratıcının şefkat ve merhametine sığınmalıdır. O’nun rahmetinden de asla ümit kesmemelidir. Zira O, Yüce Yaratıcı ‘Kulum beni nasıl tanırsa ben ona öyle muamele ederim’ buyurmaktadır.

Demek oluyor ki, Allah’a iman O’na teslim ve tevekkülü gerektirmektedir ki, neticesi saadet-i dareyndir. Evet iki cihanın saadet ve selameti ümitsizliğin terkinde ve rahmet-i İlahiyeye ümit bağlamaktadır