MEVLİD KANDİLİ

Bir öğrencimizin Allah Resulü’ne yazdığı mektup.

‘Ey Hazan Mevsiminin Baharı, Gül Kokulu Sultanım!’

Sana hasret bir gönülle kaleme alıyorum bu mektubu. Bilmem yazabilecek, anlatabilecek miyim bir zerrecik de olsa Sana olan sevgimi? Yeryüzündeki bütün ağaçlar kalem, denizler mürekkep olsa ne seni, ne de sana olan sevgimin mahiyetini anlatamaz biliyorum. Ama yine de halimi Sana arz etmek istiyorum.

Nasıl hitap edeyim, onu da bilmiyorum. Yaratan aşkıyla dolu yüreğini az da olsa hissedip anlatabilmek umuduyla, kalemimi ve yüreğimi Sana açıyorum ey Medine’nin gülü. Hoş geldin sayfama, hoş geldin kalemime, hoş geldin hasret dolu yüreğime…

Sultanım, Senin hasretin gün geçtikçe artıyor, umut dolu kalbimde. Seni duydukça, Seni düşündükçe daha bir özlemle sarılıyorum öğrettiklerine. Sana ümmet olmak bana en büyük hediyedir. Seni anlatmaya yetmiyor kelimeler, düğümleniyor kalbimde heceler. Sen ufkumuzda parlayan güneşsin. Sen âlemlere rahmetsin. Sen Muhammed’ül Eminsin Efendim!

Asrı Saadet canlanıyor gözümde. Nasipsiz Ebu Lehep geliyor aklıma. Yollarına dikenler saçan, sözleriyle zehir akıtan, Allah tarafından ateşle muştulanan o insana olan sabrın getiriyor beni kendime. Senden öğreniyorum sabrı, sabrın en alasını…

Babasızlığın zorluğunu senin duygularınla öğrendim Efendim. Babasız kalanlara umut oldun. Âlemlere rahmet Gül Peygamberim, Sen babasız büyüdükten sonra Ahmet, Mehmet, ya da ben babasız büyümüşüz çok mu? Tesellinin en güzellini Senin ikliminde buldum ben. Yetimlere ve öksüzlere merhamet etmeyi Senden öğrendim Efendim!

Affediciliğine bakıyorum ibretle. Uhut Savaşı’nda amcanı öldüren, Hamza’yı şehit eden Vahşi takılıyor aklıma. Onu bile affediyorsun. Oysa ne kadar üzülüp, ne kadar çok ağlamıştın amcanın başucunda. Yıllar sonra Vahşi karşına çıkınca o günü tekrar hatırlamıştın. Ama Vahşi’yi affetmene engel olmadı, amcana olan sevgin. Sabrın bize sabrı öğretti, affetmen affetmeyi. Hind’i ve Vahşi’yi affettiğini öğrendiğimde, affetmemekten utanır oldum Sultanım…

Sahabenin sevgisini iliklerimde hissediyorum. Ve Uhut’taki Sümeyra’nın sadakati benliğime aksediyor. Baba, eş, oğul… Hepsi, hepsi bir kenara, Resul’ün sevgisini koymuş yüreğinin en doruğuna. ‘O yaşıyorsa gerisinin hiçbir önemi yok!’ diyor o sevdalı gönül. Seni sevmeyi Sümeyra’dan öğrendim, Efendim.

Sesim Bilal’in sesi gibi gür çıkmasa da, gözyaşım Ebubekir gibi akmasa da yine de büyük bir özlemle haykırıyorum Sana olan sevgimi tüm dünyaya…