Takvim yaprakları Dökülürken

“Ahseni Takvim” sırrına mazhar ve mükerrem yaratılan şu insanın, Ruhlar Aleminden başlayıp Ebedî Aleme (Cennet-Cehehennem) kadar devam eden bir yolculuğu vardır. Ve insan o yolculuğu esnasında uğradığı her bir istasyonda karşısına çıkan ve çıkacak olan birtakım sürprizlere hazırlıklı olmalıdır.
İnsanın, özellikle dünyaya gelişiyle ve bu dünyada kendisine verilen bütün nimetlerden hesaba çekileceğini daima hatırında tutması icap eder. Zira dünyaya kadar olan o yolculuğunda henüz akıl ve irade kendisine verilmemiştir. Bu sebeple insan belli bir yaştan sonra yaptığından tamamen mes’uldür.
Öyle ise, kabirle başlayan ebedî bir alemin yolcusu olan insan, her yıl o yolculuğa bir adım daha yaklaşmaktadır. Bakın 2016 yılının takvim yaprakları tükendi. Hayat sürat peyda etti. Çocuklar bir yaş daha büyüdü. Yaşlıların saç ve sakalları beyaza büründü. Başlar toprağa doğru eğildi. Ve bu faaliyet bize bir gerçeği daha gösterdi ki; saatin millerinin birbirini takip ettiği gibi, zaman hızla akıyor ve insan yolculuğu da ebedî aleme doğru hızla devam ediyor.
İşte bu gerçeklik karşısında insan, geçmiş hayatına bakıp “ahu fizar” etmeden 1 Ocaktan itibaren yepyeni bir hayata, daha aklı başında ve daha kontrollü bir tarzda kendini hazırlamalıdır. Bu manzarayı çok güzel tasvir eden Niyazi Mısrî:
“Günde bir taşı bina-yı ömrümün düştü yere,
Can yatar gafil, binası oldu vîran bîhaber…” diyerek, ruhun hanesi olan cisimden her gün yüzlerce hücre ölerek o cisim yıpranıyor. Dünya ile bağlı ümitler ve emellerin boşa çıktığını ifade ediyor.Ve yine adı geçen şair devamla:
“Bir ticaret yapmadım, nakd-i ömür oldu heba,/ Yola geldim lâkin cümle kervan göçmüş bîhaber.
Ağlayıp nâlân edip düştüm yola tenha garip,/ Dîde giryan, sîne biryan, akıl hayran bîhaber.”
Evet hayatını his ve hevesinin esiri olarak geçiren, kendi yaratılış gayesini unutan ve uzun bir yolculuktan haberi olmayan ve yolculuğun ilk istasyonu olan kabirde kendisini nelerin beklediğini bilemeyen insanları bu Hak Şairi çok güzel bir şekilde ikaz ediyor.
Yazımıza Bediüzzaman’ın, bu konudaki ikazı ile son verelim: “İ’lem eyyühel azîz! Aklı başında olan insan ne dünya umûrundan kazandığına mesrûr ne de kaybettiği şeye mahzun olmaz. Zira dünya durmuyor, gidiyor. İnsan da beraber gidiyor. Sen de yolcusun. Bak! İhtiyarlık şafağı kulakların üstünde tulû etmiştir. Başının yarısından fazlası beyaz kefene sarılmış, vücudunda tavttun etmeye niyetlenen hastalıklar ölümün keşif kollarıdır. Mâhâzâ, ebedî ömrün önündedir. O ömrü bâkide göreceğin rahat ve lezzet, ancak bu fani ömürde sa’y ve çalışmalarına bağlıdır. Senin o ömrü bâkiden hiç haberin yok. Ölüm sekeratı uyandırmadan evvel uyan!”