Umre Siyahati-6

EVET, MEDİNEDEYİZ

17. Şubat.2014 Medine’ye gidiş. Kâinatın kalbinden, Cenabı Hakkın Beytinden üzülerek, kalb ve hissiyatımızı bırakıp bir müddet de O’nun Habibinin davetine icabeten O’nun komşuluğuna gidiyoruz, Medine’ye! Medine; insanlığın gerçek manada insanlığı öğrendiği medeniyet şehri. O Zatı Mübarek, nasıl ki Yesribi Medineye çevirmiş ise; getirdiği nur ile insanlığı da, vahşetin ve bedeviyetin en derin deresinden, yani kız çocuklarını diri diri toprağa gömmekten alıp karıncaya ayak basamaz hale getirecek kadar bir ruh inceliğine sahip bir makama çıkarmıştır. Medine’ye otobüsle gidiyoruz. 450 km.lik bir mesafeyi kat ettikten sonra gece Medineye ulaşıyoruz. Otele yerleşip Allah Rasulünü selamlayıp yatsı namazını Mescidi Nebevide kılıyoruz. Evet, hem şahsımızın ve hem de bizimle birlikte emaneten selam gönderen dostların selamlarını Allah Rasulüne bizzat takdim ettik.

Sabah namazına erkenden kalkıp namazdan sonra Yeşil Kubbenin hemen yanında grup halinde selamlama ve topluca dua ve akabinde de Cennet’ül-Bakiyi ziyaret. On binden fazla sahabenin medfun bulunduğu Mübarek Medine kabristanı. Burada da muhteşem bir kalabalık var. Sanki bütün dünyanın insanlarından bir demet gül, Medine gülünü ziyaret ediyor.

Bu arada bir halet-i ruhiyemi ifade etmek istiyorum: İlk günün yorgunluğu ve Medine’nin iklimi bizi biraz tedbirsizliğimizden dolayı rahatsız etti. Hafif bir soğuk algınlığı var. Bu durumda iken, kendi kendime diyorum ki; Yarab! Vücudum kırgın, gözümden ve burnumdan yaşlar akıyor, ibadet ve ziyaretimden tam haz alamıyorum, artık sen bilirsin derken, tam önümde bir zat beliriyor. Beli kambur, ayağı topal ve suratı buruşmuş bir vaziyette bana bakıyor. Sanki lisan-ı haliyle bana diyor ki: Ey nankör insan! Benim şu halime bak ve haline şükret, ben de burada ibadet niyetiyle bulunuyorum… Evet, tevbe istiğfar ediyorum. Halime şükrediyorum ve adama da tamam diyorum, senin vaziyetinden yeterli dersi aldım, sen vazifeni yaptın, diyorum.