Zaman geçiyor.. Yıllar tükeniyor

Kasım ayının 1’inde doğmuşum. Yani 55 yıl 2 ay ömür. Geride kalan yılların muhasebesini yapıyor muyum, Hayır. Hiç yapmadım. Ne faydası olacak ki. Büyükler ne diyor: “Bir adam 7’sinde ne ise 70’inde de odur.” Hala eski Pazar mahallesindeyim, yağmur çiseliyor, rahmetli anacığım altın sarısı kayısı yapraklarını süpürüyor. Ben eşikte durmuş bakıyorum. O gün hayata nasıl bakıyorsam bugün de öyle… Yarı hüzün, yarı endişe, hayatı anlayamamanın şaşkınlığı.

Merhum Bahtiyar Vahapzade’ye durumunu sormuşlar: “Yolda yürürken dedem gibiyim, aşk söz konusu olunca oğlum gibiyim…” Zaman daralıyor. İçimdeki çocuğa laf anlatamıyorum. Yüzümdeki çizgiler yaşımın çok ilerisinde. İçimdeki çocuk yüzümdeki çizgilere inat gün geçtikçe çocukluğunu daha da pekiştiriyor.

Hayata dair hangi pratikleri kazandığımı düşünüyorum. Hiçbir şey… Hala “İdris’in öğüttüğünü yiyorum.” Halen rahmetli babamın hayat pratiklerini tekrar ediyorum. Kendimden kattığım bir tek tecrübe yok.

Yozgat sokaklarında dolaşırken, aşina olduğum yüzlerin bir bir kaybolması bile, bir muhasebe yapmama sebep olmuyor. Dedim ya içimdeki çocuk hiç büyümüyor. O, daha önünde uzun yıllar var zannediyor. Ona yanıldığını nasıl söylesem. Söyleyemem Çünki onun gözüyle bakıyorum dünyaya. Onun yüreğinde değerlendiriyorum her şeyi. Tabii sürekli yanılıyor o yürek. Aklımı mı? Valla hiç kullanmadım bu güne kadar. Keşke Allah beynimizi 300 gram eksik yaratsaydı da bütün bu gavurluklara aklımız ermeseydi.

Bugün 30 Aralık atalar takviminde karakışın 16’sı mı? Bahara çıkarsam yeniden Topçu göletinin etrafında çiğdem toplayacağım. Sokağın köşesindeki kayısı ağacının çiçeklerini gördüğümde kilometreyi başa alacağım. Benim yeni yılım ilk çiğdemi gördüğüm gündür. Yılanın kav değiştirdiği gibi geçen yılları kirli bir elbise gibi atıp, yeni bir yıla girerim. Sonrası mı? Her gün tazelenen korkum, merakım, ümidimle:

“Tekrar mülaki aluruz bezm-i ezelde
Evvel giden ahbaba selam olsun erenler.”

03.01.2013