‘Modifiye’ bir Bayram yazısı

Bir Ramazan güzelliği ve bereketi daha yaşadık, yaşıyoruz…
Bir bayram güzelliği daha yaşanacak acısıyla, tatlısıyla…
YAZIYA BAŞLARKEN…
Bu gazete bir bayram gazetesi olunca, bayram güzelliğiyle dolu bir yazı kaleme almak istedim…
Dün büyüttüğüm ağacı silkelerken de bugünüme ait fidanı sularken de gördüm ki; acılarımız kovalamışsevinçlerimizi…
Benden önce yaşayanların dünleri ile bugünlerinde de bu hal böyleydi sanırım…
Belki de bu yüzden, her halini türkülere ve türkülerle anlatan Türk halkı,
‘Bayram gelmişneyime
Kan damlar yüreğime’
dizeleriyle, yaşadığı büyük acının çığlığını çığırmıştır, duyulsun diye acısı…
Terör belasına bilmem kaç yüzüncü şehidini veren onlarca il gibi, Yozgat da, yüreğine kan damlayan anaların, babaların, bacıların, kardeşlerin, nenelerin, dedelerin şehri…
Çığlıkları, çığırdıkları duyulmalı…
Acıları acımızdır…
HALBUKİ… EVET HALBUKİ
Yakında çıkacak kitabımda yer alan ‘Bayram’ başlıklı yazıma monte ettiğim dizelerde belirttiğim gibi;
Bayramlar muhabbet, dostluk günüdür
Dargınlık, kırgınlık kalmaz bu günde
Bayramlar bereket, bolluk günüdür
Yoksulluk ve açlık olmaz o günde
Belki yanılıyorum!
Bu bayram gününde; dünyada açlıktan kırılan ülkeler, toplumlar var…
Bana bu dizeleri yazdıran zan;
İşlisi, işsizi, fakir, zengini
Bu günde buluyor herkes dengini
Bayramlar gösterir beşer rengini
Bulunmaz kara renk bayramda bende
iyimserliği olsa da, hayat ürünü gerçekler, yürek ürünü iyimserlikleri tırpanlamaya devam ediyor…
Yoksa, bunca açlık, yoksulluk ve yoksunluk nasıl yaşar aramızda…
Evet…
‘Bayram gelmişneyime
Kan damlar yüreğime’
DÜNDEN BUGÜNE SORULAR…
Bayramlar hep bir nostalji çağrıştırır ya…
Eski Yozgat’ın sessizlik sinmişsokaklarında yaşadığımız çocuksu güzelliklerle dolu bayram günleri ile; bugünün Yozgat’ında, Ankara’sında, İstanbul’unda, İzmir’inde ve diğer illerinde soluduğumuz bayram havası ‘mana’ olarak aynı olsa da, büyük bir şekil-şemal değişikliği arz etmiyor mu?
Otomobiller gibi, bayramların da ‘modifiye’ bir hal aldığını söylemek abartı mı olur? Tartışalım; ama, bir gerçek var ki, ne bizler, ne Türkiye, ne dünya ne de eski ve yeni bayramlar aynı. Yanlışmı?
İnsanlığın teknolojik olarak uzayın derinliklerine yükseldiği bir noktada, gencecik fidanların toprağa düşüşüyle yanan yürekler teknolojiyi ne yapsın?
Hep daha iyi, daha güzel, daha yaşanır olsun temennisiyle bağrımıza bastığımız Türkiye’nin, Yozgat’ın daha az yaşanır olmaktan çıkmasını isteyen biçareler ne etsin?
Yüreklere kan damlamasın; insanımız, insanlık acı demlemesin idealini prensip edinenler, bu yüce değerlere ulaşamamanın ezikliğini yaşayanlar neylesin?
Soruların cevabını bilen varsa söylesin…

HER ŞEYE RAĞMEN…

Karamsarlık, kötümserlik hayatın bir parçası olsa da, ömür serüvende kendisine ne kadar az yer bulursa insan o kadar mutlu, huzurlu oluyor…
Yüreğimize gömdüklerimiz de uğruna öldüklerimiz de bizim mutluluğumuz ve huzurumuz için boğmadı mı bizi acıya?
Öyleyse, dudağımızdaki;
‘Bayram gelmişneyime
Kan damlar yüreğime’
dizelerinin ardından duaya boğalım biz de onları!
Hayırlı bayramlar…