Bir şair nasıl keperir?

Sorgun’a gittiğimde, ‘uğramazsam ayıp olur’ dediklerimin başında Doğan Özmen hocam gelir…
Köy Enstitüsü mezunu ve müzisyen bir ailenin çocuğu olarak, Anadolu’nun aydınlanmasında büyük emeği olanlardan, sağ olsun…
Sağdan-soldan söz ederken, laf, Yozgatlı şairlere ve ozanlara geldi…
İçlerinde yaşayan da Hakkın rahmetine kavuşmuş olanlar da var…
Söz döndü dolaştı, Kasım Kazancıklıoğlu’na geldi…
Yozgat’ın gür seslerinden biri olan bu önemli isme bendeniz, kızı Birsen Koca hanımefendi ile telefon tanışıklığım dışında ‘yakınlığı’ olmayan biriyim…
Ben bu ilgi ve bilgi eksikliğinin ayıbıyla ağzım açık dinlerken, Doğan Özmen hoca;

Baş olanlar övünmesin
Ne gelirse başa gelir
Diz toprağa dayanır da
Baş düşerse taşa gelir

Dörtlüğünü okudu şairin…

Hemen sordum doğal olarak:
Kime söylemiş bunu?
-Kasım Kazancıklıoğlu, rahmetlik Menderes’e söylemiş, Menderes iktidardayken…
-Yüzüne mi söylüyor bunu?
-Hayır şiir olarak yazıyor…
İlginç bir sesleniş!

BİR GARİP OĞUL SORUSU

Doğan Özmen hocam, “Bir de onun başka bir şeyi var” diyerek bir başka anekdotu aktardı…
Kasım Kazancıklıoğlu’nun bir oğlu varmış…
Baba - oğul beraber kafa çekerken oğul diyor ki:
-Baba sen öldüğün zaman mezar taşına ne yazalım?
Şaşırıyor…
-Nerden çıkardın oğlum bunu?
-Baba nasıl olsa öleceksin…

Bu cevap kafasına yatmış olmalı ki, şunu yazın demiş:

Doğuştan derbederdi
Hayatı hep kederdi
Dipsiz işler peşinde
Gezdi koştu keperdi

Bilmediğim için sordu:
-Kepermek, af edersiniz gebermek mi hocam?
-Yok… Kepermek, fazla çalışmaktan, yorulmaktan atların ağız kenarlarında oluşan köpükler olur ya, o hale gelmek…
50 yaşından sonra bir kelime daha öğrendik!
Teşekkürler Doğan hocam, teşekkürler Kasım Kazancıklıoğlu…