Işığımız hiç Sönmesin

2015'te göz açıp kapayıncaya kadar geçip gidiverdi. Zaman geçiyor. Hem de her sene daha da hızlanarak geçiyor sanki. Geçen sene dilediğim bütün güzel dilekler daha dün gibi aklımda. İnsanız ya hepimiz isteklerimiz, beklentilerimiz hiç bitmiyor. Biz bu beklentilerin arasında boğulurken aslında geri dönüp bakınca yanımıza tek kalan güzel dostluklarımız, kurduğumuz doğru ilişkiler kalıyor. Bir insanı kazanmak için çaba harcamaktan daha güzeli yok diyorum bu aralar sıkça içimden.
Ülke olarak dta dünya olarak da acılarla dolu bir yıl geçirdik. Hepimizin yüreği yangın yeri oldu. Kaç anne kaç baba ağladı bu yılda. Yaşanan acıları söküp atamayız ama dilerim ki 2016 barışın, huzurun yılı olsun dünyanın gülümsediği yıl olsun.
Acılarımız, sorunlarımız, geçim derdimiz konuşmakla bitmez. Bu devirde yaşamak kolay değil. İnsanca yaşamak hiç kolay değil diyoruz ya hep o yüzden ben size bugün bambaşka şeyler anlatmak istiyorum. Bugün güzel şeyler konuşmak istiyorum.
İnsanca yaşamak ne kolay aslında. Hırslarımızı, beklentilerimizi ceketimizi çıkarır gibi çıkarıp asmak yetiyormuş aslında. Önemli olan hem kendimiz için hemde birileri için bir şey yapmak istemekmiş, istemek ama yürekten istemek. 'miş' diye anlatıyorum çünkü aslında bende yeni öğrendim diyebilirim. İnsanların hayatına dokunabilmek adına kendimce güzel adımlar attım son
)aylarda. Tabi bu süreçte benim hayatıma da dokunan bir çok insan oldu. Nasıl oldu önce onu anlatayım sizlere. İş aramak gibi sancılı bir süreçten geçen bir yeni mezunum daha önce defalarca dert yanmıştım size zaten. Evde oturduğum bu süreyi daha değerli bir hale getirmem gerektiğini düşündüm önce. Sonra işaret dili kursuna gitmeye başladım. 2 ay gibi bi sürede sadece hafta sonlarımı ayırarak öğrendim. Sonra işitme engelliler merkezinin kapısını çaldım. Ben hayatımda bu kadar yürekten karşılanmamıştım. Evet 2 aylık kurs onların bütün anlattıklarını anlamam yetmemişti ama inanın bana daha fazlasını öğretebilmek için inanılmaz bir çaba harcadılar. Her gidişimde farklı yaş gruplarından bir çok arkadaş edindim. Saatlerce sohbet ettik. 2 ay öncesi sosyal bir ortamda işitme engelli biri bir soru sorduğunda yardımcı olamamanın ayıbını çok hissetmiştim içimde. Meğer ne kadar da kolaymış.

Farklı insanlarla bir şeyler paylaşmak insanca yaşamanın ta kendisi işte. Biz öyle bir düzenin içine girmişiz ki bırakın başkasını kendimizden bile kaçar hale gelmişiz. Oysa ki tanıyacak ne çok insan var. Sadece konuşarak bile bir çok insanın hayatında yeni bir ışık yakabiliyoruz. Tıpkı işitme engelli arkadaşlarımın benim hayatımda yaktıkları ışıklar gibi. Apartmanınızda oturan öğrencilere bir kap yemek götürmek bile bir ışık. Yıllar sonra elinde yemekle farklı bir öğrencinin kapısını çalarken emin olun aklından siz geçeceksiniz daha bir çok örneği var tabi saymakla bitiremeyiz. Akılda kalmak, hatırlanan olmak çok kolay aslında hepimiz için. Bu kadar kolay şeylerden kaçmayalım istiyorum. Kaçmayalım ki geriye dönüp baktığımızda gurur duyalım biriktirdiğimiz insanlarımızla. Çünkü birikimin daha büyüğü yokmuş ben bunu son zamanlarda yüzümdeki, kalbimdeki o gülümsemede hissettim.

Evet bilmediğiniz şeylerden bahsetmiyorum hiçbir zaman. Bu gazetenin en küçük üyesiyim. Bir çoğunuzun kızıyım, kardeşiyim. Yaşadığım tecrübeleri sizlerle paylaşmaktan keyif alıyorum. Son iki ayda kurduğum bu güzel iletişimlerden de bahsetmek istedim sizlere. Ülkemizde 3 milyon civarında işitme engelli var. Bir çok sosyal ortamda karşılaşıyoruz. İstiyorum ki sadece uzaktan bakmayalım. En azından oturup yarım saat gibi bir süre ayırarak alfabelerini öğrenebilirsiniz. İnternet 24 saat cebimizde artık. Bİr kaç video izleyerek bile iletişim kuracak bir çok şey katabilirsiniz kendinize.

İçimizde parıldayan o ışık farklı insanlarla paylaştıkça çoğalsın, hiç bitmesin. Bİrlik ve beraberliğe her yıldan daha çok ihtiyacımız olan bu yılda biz ele ele parıl parıl olalım. 2016 güzellikler yılı olsun hepimiz için. Ülkemizin dört bir yanında huzurlu bir sene geçirmemizi diliyorum ve bu dileğime hepiniz ortaksınız biliyorum..

02.01.2016