KARANTİNA GÜNLÜĞÜ

Bugün evde geçirdiğim ilk bir ayı tamamlamış bulunuyorum. Çok sıkılıyorum, bunalıyorum diye dizlerimi dövüp içinizi birde ben karartmayacağım korkmayın. ''Çünkü insanoğlu her şeye alışır.'' dedikleri neymiş çok iyi anladım. Alıştım da çoğunuz gibi. Birkaç ay önce 'Ececim bir ay evde oturacaksın' deseler muhtemelen ihtimal vermezdim. Kafayı yiyeceğimi düşünürdüm ama öyle olmuyormuş. Zaman bir şekilde geçiyor. Ama ne verimlilikte geçiyor bu noktada sanırım biraz kilitendim ben.

Şöyle bir bakayım dedim nasıl geçmiş bu bir ay. Sonuç tam bir felaket. Tünelin başında ne planlar yapmıştım oysa ki. Okumak istediğim bütün kitapların siparişini verdim. Bir sürü hobi malzamesi depoladım. Size bol bol yazmaya karar verdim. Ufak ufak tez araştırmamı yapmaya başlarım dedim. Sonuç koca bir sıfır. Koca bir ay nasıl geçti, ben ne yaptım da vakit geçirdim bilemiyorum sanki yaşanmamış gibi.

Sanırım bir tahminim var. Yüzleşince farkettim zamanımın büyük bir kısmı içten içe duyduğum kaygıdan kaçmakla geçmiş. Belirsizlik insanın en büyük kabusu, bunu ben son birkaç yılımda bol bol tecrübe etmiştim. İşte bu sürecin belirsizliği bence verimsizliğimin de sebebi oldu. Üstüne birde sosyal medyadan hergün büyük motivasyonla spor yapan, hobilerine bol bol vakit ayıran, ekmek yapan, onu yapan, bunu yapan.. gördükçe acaba bende mi bir şeyler ters gidiyor diye de düşündüm ne yalan söyleyeyim. Sonra baktım aslında ne kadar normal odaklanamam. Dünya daha önce karşılaşmadığı büyüklükte bir kriz yaşarken belki de bende odaklanamıyorumdur. İşte bu kabullenme anında duyduğum bütün endişelerime kocaman sarıldım. (Daha önce ki yazılarımı okuyan bilir panik atak tedavisi görmüş biri olarak bende bolca endişe mevcut.) Düşüncelerimi bastırıp ''normal'' davranmaktan vazgeçtim. Çünkü korkularım da mantıklıydı, haklısınız dedim onlara da. Herkesin süreci yönetmesi farklıydı. Benim sürecim düşüncelerimden kaçmakla başladı. Savaş yada kaç içgüdüsünde ilk kaçışım değil bu o yüzden merak etmeyin kendimi yakalamam kolay oldu. 

Dört duvar arasında bile kendimi başkalarının motivasyonuyla yarıştırmayı başardım. Üstüne birde kendimde kusur aradım, ne saçma şu yaptığım iş yani. Aslında bir yerde bu süreçte hepimiz en yakın arkadaşımızın kendimiz olduğunu öğrendik. Kendimizle konuştuk, kendimizle eğlendik, kendimizle dertlendik. Eee bi bırakalım artık başkalarını değil mi? 

İlk ayın günahı olmaz ama bu ay büyük hedefler belirlemeden sadece kendimi dinlemeyi deneyeceğim. Bu süreci daha donanımlı olarak atlatamasam da kendimi daha iyi tanıyarak tamamlamak istiyorum. Uzun vadede daha güzel yatırım hem de. 

Ben kendimi kovalamaya devam ederken acaba sizler zamanınızı nasıl geçiriyorsunuz? Hepimizin mümkün olduğunca evde kaldığı ve sağlık çalışanlarının işini kolaylaştırabildiğimiz bir ay olsun bu ay. Yaşayacağımız her şeyin değerini kat kat bildiğimiz güzel günlerin geleceği motivasyonuyla hepinize sosyal mesafe kuralına uyarak el sallıyorum.