Bayram gelmiş neyime, kan damlar yüreğime

İnsan doğası gereği sevinçlerden çok acılarda birleşip kenetleniyor. Şehitlerimizde ve depremde yaşanılan birlik ve beraberlik ruhu birinci derecede acı çekenlerin ruhuna serinlik katmış. Türk geleneklerinde zaten var olan duyarlılık yeniden uyanmış, kendine yakışan hale dönmüştür. Van, Erciş ve köylerine yurdun her yerinden yardım yağdı.

Kimi sırtındaki ceketini montunu veriyor kimi elinde battaniyeleriyle kendiliğinde oluşan yardım merkezlerine koşuyor ve insana yakışan davranışlar sergiliyor.

Bayramlar soğuyan ilişkilerin ısındığı, kırgınların, dargınların barıştığı mutlu günlerdir. Ancak her bayram arifesinde kaybettiklerimizi ziyarete gittiğimiz mezar başlarında, kimisi ana-babası, kimisi kardeşi-karısı için soğuk mezar taşları başında gözyaşı döker, dualar okur. Ya evladını, gözünün kökünü şehit vermiş ana-baba, kardeş ne yapar. İşte onların durumunu ne kalemler yazabilir, ne kelimeler ifade edebilir. O duygular dilsizdir çünkü, zaman acıyı dindirir mi azaltır mı bilinmez ama yinede bir yerlere varabilme umudumuz olmasa böylesine değerlerin aşındığı berbat edildiği bir dünyada yaşamaya katlanabilir miydik. Tutunacak dalımız olmasa bu kadar acıya nasıl dayanabilirdik ?

Durmadan usanmadan insan yüzlerine bakabilseydik, bakmayı öğrenebilseydik, doğaya insana, evrene kendimize karşı bu kadar sevgisiz kalıp nefreti öne çıkarabilir miydik.

Bu gelecek karanlığın acısını kendimiz bildik bileli çekiyoruz. Bu korkunç acıya nasıl dayanabiliyoruz ?
Her şeye karşın, olabildiğine güzel bir dünyadan, var olan güzel insanlardan vazgeçmemeyi, sevinip içimizi ısıtıp hayata daha çok bağlanmamızı gerektiriyor.

Bu vesileyle bayramınız en iyi dileklerimle kutlar iyilikler getirmesini dilerim.