Ben ve Biz

Nasıl Descartes‘tan “Düşünüyorum o halde varım“ cümlesi insanlığa miras olarak kaldıysa İspanyol filozof Ortegay Gasset‘ten de böyle bir cümle kalmıştır:
“Ben, kendimin ve çevremin toplamıyım.“
İlk bakışta “Ne demek bu?“ diyenler olabilir. Ama biraz düşündükçe her şeyin yerli yerine oturacağına ve sözün derin anlamının ortaya çıkacağına eminim.
Aslında bu ülkedeki birçok gelişmiş ve incelmiş insanın dramının temelinde bu cümle yatıyor. Çünkü siz kendinizi, beyninizi ve duygularınızı ne kadar geliştirmiş olursanız olun sonunda bu çevrenin bir parçasısınız.
Bir yanınız arabesk, bir yanınız eurobesk.
Bir yanınız vahşi bir sertlikle ve binbir cambazlıkla sürüp giden siyaset, öteki yanınız her gün ölüp ölüp dirilen, arapsabunuyla kaplı mermer zeminde rugan pabuçla dansetmeye çalışan ekonomi.
Bir omzunuza yumuşak bir şefkat tünemiş, ötekine gözü kanlı bir şiddet.
Yani ne yaparsanız yapın, kendinizi nasıl tanımlamaya çalışırsanız çalışın, sonuçta bu ülke ortamının bir parçasısınız. Eğitimine kafa yorduğunuz çocuğunuz da aynen böyle olacak.
Çünkü insanoğlu tek başına varolamıyor.
Yıllarca mahzende tutulup bir gün aniden şehrin meydanına bırakılan Caspar Hauser gibi her şeye sıfır noktasından başlayamıyor.
Türkiye’deki medya, eğlence, kültür, siyaset ortamına baktığımızda çevrenin bireyi aşağıya çektiğini görüyoruz.
Çevre, insanı daha duyarsız, daha bencil, daha kaba ve düşük zevkli yapmaya çabalıyor.
İşin acı tarafı, mücadele ettiğiniz çevreyle birlikte varolma zorunluluğu.