Yeni yıla girerken, umudun ve umutsuzluğun yoğun olarak yaşanıldığında, ya da her şeye rağmen umudu yazarak, iyimser bakabiliyor muyuz hayata. Esas konu bu. Bunca yıl yaşadıktan sonra hala böyle bir soru…
Theo Angelopoular’un şu sözü içimi acıtıyor. “Yaşamı tanımlamak için o kadar zaman harcadı’ ki kendisi yaşamadı” nereden gelip, nereye gidiyorum? Belki de yılın sonu diye böylesi duygu ve düşünceler oluşuyor.
Kolay değil soruların yanıtları. Nostalji ne zaman en güçlüdür? Geçmişe duyulan özlem yaşlılıkla mı gençlikle mi en şiddetli dönemini yaşar? bu açıdan Milan Kundera’ nın son romanı ‘Bilmemek’ te şu satırlar yer alır:
“Ardımızda bıraktığımız zaman daha geniştir. Bizi dönmeye çağıran ses, daha karşı konulmazdır. Bu deyişte keskin bir hava var, ama yanlış. İnsan yaşlanır, sona yaklaşır, her an gitgide kıymetlenir ve anılarla kaybedecek zamanı yoktur. Nostaljinin matematik çelişkisini anlamak gerekir ilk gençlikte. Yaşanan hayatın hacmi tamamen anlamsızken nostalji en güçlü noktasındadır.”
Ama ihtiyarlayıp da önünde koca bir geçmişten başka bir şeyi kalmayan insanlar için bu geçerli olabilir mi?
Abidin Dino ile Yaşar Kemal’in imzalarını taşıyan “Yüzler” kitabında Yaşar Kemal insana, hayata dair şunları söylüyor:
“Yine de bir şeylere varabilme umudumuz olmasa böylesine berbat edilmiş bir dünyada yaşamaya katlanabilir miydik? bu kadar acıya nasıl dayanabilirdik.
Aslında dünyada her şey öylesine yaşamaya değer ki... Güzel, temiz, sevgi dolu yaşamanın özlemini her insan içinde taşıyor...
Durmadan, usanmadan insan yüzlerine bakıp bilseydik, bakmayı öğrenebilseydik doğaya, insana, evrene, kendimize karşı bu kadar sevgisiz kalabilir miydik?
Bu gelecek karanlığın acısını kendimizi bildik bileli çekiyoruz, bu korkunç acıya nasıl dayanıyoruz?
Her şeye karşın, alabildiğine güzel bir dünyadan, var olan güzel insanlardan, vazgeçmemeye sevinip, içimizi ısıtıp, hayata daha çok bağlanmamızı gerektiriyor.
Bu vesileyle: Yeni yılınız, yeni sevinçlere, yeni mutluluklara açılan kapı olması dileğiyle.
