Her konu da bir fikri olan eskilerin en azından bir sözü doğru galiba: İnsanın kötü gününde dost bulması zordur.
İşler kötüye giderken bir üşüme gelir üstümüze.
Sanki birisi üstümüzden yorganı çekip almıştır. Bir yerde yalnızlıktır bizi üşüten. Dünyaya karşı çıplak ve savunmasız olduğumuzu hisseder, bunun bilinciyle tir tir titreriz.
Basit şeylerdir istediğimiz: Annemizin ameliyattan çıkmasını beklerken telefonunuz çalsın, haciz memurları gittikten sonra bir el omzumuzu sıksın, dost bir ses hatırımızı sorsun isteriz.
Bunları istememiz hakkımızdır bizim.
Çünkü insanızdır. Etten, kemikten,evrenin sonsuzluğundan “kıymet-i harbiyesi” Olmayan el kadar bir varlık.
Bu yüzden unutmayız kötü gün dostlarımızı. Onlara gönlümüzde özel bir yer açar, isimlerini kişisel bir tarihimize altın harflerle işleriz. “Dediğimiz şey” genellikle bundan doğar. Kötü gün dostlarını bizim için birer mitolojik kahramana dönüşmesini haklı nedeni de budur.
Tabii insan zihninde her şey karşıtıyla var olduğu için “iyi gün dostu” kavramı da bunu tamamlayan bir özellik taşır. Hemen taşır iyi gün dostlarını: işler tıkırındayken yanımızda olup sonra kayıplara karışan bir takım kişiler.
Ama tamı tamına böyle midir?
İyi günlerimizin de dosta ihtiyacı yok mudur? Dahası,iyi gün dostu olmakta özel bir terbiye, bir takım insanı meziyetler gerektirmez mi?
İnsanın iyi günde de dosta ihtiyacı olur. Ufacık bir şey başarırsak bile o an paylaşacağımız bir yakınımız olsun istiyoruz yanımızda. İstiyoruz ki bizimle beraber gülsün, sevinsin ve karşılıklı kadeh kaldıralım; evren için üç kuruşluk değer taşımayan ama hayatımıza biraz olsun çekilir hale getirmiş başarımıza.
Kim onları iyi günlerinde kutlayacak gülen yanaklarından insanca zaafların ötesine sıçrayarak kim öpecek? Kim yıllarca verdikleri emeğin karşılıksız olmadığını , iyi günlerin hak ettiklerini , fısıldayacak kulaklarına? Kim yarın nasılsa yeni dertlerine üşüyecek yüreklerine eşlik edip geleceğin dertleriyle şimdiden dopdolu yazgılarına birer nazar boncuğu iliştirecek?
Yoksa kıskançlık ve dalavere bizim için daha mı önemli? Yüzü gülen birini gördük mü, içimizdeki zehir kabarıyor ve sokmak için fırsat mı kolluyoruz? Mutluluğa eşlik etmek bize zor mu geliyor? Ya da şöyle soralım: Sadece ve sadece “kötü gün dostu” olmakta biraz da dostlarımızın acılarına tanıklık etmenin verdiği karanlık bir lezzet mi var?
Tarih : 27.12.2005
İşler kötüye giderken bir üşüme gelir üstümüze.
Sanki birisi üstümüzden yorganı çekip almıştır. Bir yerde yalnızlıktır bizi üşüten. Dünyaya karşı çıplak ve savunmasız olduğumuzu hisseder, bunun bilinciyle tir tir titreriz.
Basit şeylerdir istediğimiz: Annemizin ameliyattan çıkmasını beklerken telefonunuz çalsın, haciz memurları gittikten sonra bir el omzumuzu sıksın, dost bir ses hatırımızı sorsun isteriz.
Bunları istememiz hakkımızdır bizim.
Çünkü insanızdır. Etten, kemikten,evrenin sonsuzluğundan “kıymet-i harbiyesi” Olmayan el kadar bir varlık.
Bu yüzden unutmayız kötü gün dostlarımızı. Onlara gönlümüzde özel bir yer açar, isimlerini kişisel bir tarihimize altın harflerle işleriz. “Dediğimiz şey” genellikle bundan doğar. Kötü gün dostlarını bizim için birer mitolojik kahramana dönüşmesini haklı nedeni de budur.
Tabii insan zihninde her şey karşıtıyla var olduğu için “iyi gün dostu” kavramı da bunu tamamlayan bir özellik taşır. Hemen taşır iyi gün dostlarını: işler tıkırındayken yanımızda olup sonra kayıplara karışan bir takım kişiler.
Ama tamı tamına böyle midir?
İyi günlerimizin de dosta ihtiyacı yok mudur? Dahası,iyi gün dostu olmakta özel bir terbiye, bir takım insanı meziyetler gerektirmez mi?
İnsanın iyi günde de dosta ihtiyacı olur. Ufacık bir şey başarırsak bile o an paylaşacağımız bir yakınımız olsun istiyoruz yanımızda. İstiyoruz ki bizimle beraber gülsün, sevinsin ve karşılıklı kadeh kaldıralım; evren için üç kuruşluk değer taşımayan ama hayatımıza biraz olsun çekilir hale getirmiş başarımıza.
Kim onları iyi günlerinde kutlayacak gülen yanaklarından insanca zaafların ötesine sıçrayarak kim öpecek? Kim yıllarca verdikleri emeğin karşılıksız olmadığını , iyi günlerin hak ettiklerini , fısıldayacak kulaklarına? Kim yarın nasılsa yeni dertlerine üşüyecek yüreklerine eşlik edip geleceğin dertleriyle şimdiden dopdolu yazgılarına birer nazar boncuğu iliştirecek?
Yoksa kıskançlık ve dalavere bizim için daha mı önemli? Yüzü gülen birini gördük mü, içimizdeki zehir kabarıyor ve sokmak için fırsat mı kolluyoruz? Mutluluğa eşlik etmek bize zor mu geliyor? Ya da şöyle soralım: Sadece ve sadece “kötü gün dostu” olmakta biraz da dostlarımızın acılarına tanıklık etmenin verdiği karanlık bir lezzet mi var?
Tarih : 27.12.2005
27.12.2005
OKUR YORUMLARI
Yozgat'ta Günün Haberleri
YOZGAT'TA 5 GÜNLÜK HAVA DURUMU
YOZGAT İÇİN GÜNÜN NAMAZ VAKİTLERİ
