KÖTÜ GÜNDE OLDUĞU GİBİ İYİ GÜN DOSTU DA LAZIM

Her konuda bir fikri olan eskilerin, en azından birsozü doğru galiba: İnsanın kötü gününde dost bulması zordur.

İşler kötüye, giderken bir üşüme gelir üstümüze.

Sanki birisi üstümüzden yorganı çekip almıştır. Bir yerde yalnızlıktır bizi üşüten. Dünyaya karşı çıplak ve savunmasız olduğumuzu hisseder, bunun bilinciyle tir tir titreriz.

Basit şeylerdir istediğimiz: Annemizin ameliyattan çıkmasını beklerken telefonumuz çalsın, haciz memurları gittikten sonra bir el omzumuzu sıksın, dost bir ses hatırımızı sorsun isteriz.

Bunları istemek hakkımızdır bizim. Çünkü insanızdır. Etten, kemikten, evrenin sonsuzluğunda “kıymet-i harbiyesi ” olmayan el kadar bir varlık.

Bu yüzden unutmayız kötü gün dostlarımızı. Onlara gönlümüzde özel bir yer açar, isimlerini kişisel tarihimize altın harflerle işleriz. "Gönül borcu" dediğimiz şey, genellikle bundan doğar. Kötü gün dostlarımızın bizim için birer mitolojik kahramana dönüşmesinin haklı nedeni de budur.

Tabii insan zihninde her şey karşıtıyla var olduğu için "iyi gün dostu" kavramı da bunu tamamlayan bir özellik taşır. Hemen tanımlarız iyi gün dostlarını: İşler tıkırındayken yanımızda olup sonra kayıplara karışan bir takım hayırsız kişiler.

Ama tamı tamına böyle midir?

İyi günlerimizin de dosta ihtiyacı yok mudur? Dahası, iyi gün dostu olmak da özel bir terbiye, bir takım insani meziyetler gerektirmez mi?

İnsanın iyi gününde de dosta ihtiyacı oluyor. Ufacık bir şey başarsak bile o an paylaşacağımız bir yakınırnız olsun istiyoruz yanımızda. İstiyoruz ki bizimle beraber gülsün, sevinsin ve karşılıklı kadeh kaldıralım; evren için üç kuruşluk değer taşımayan ama hayatımızı biraz olsun çekilir hale getirmiş başarımıza.

Kim onları iyi günlerinde kutlayacak, gülen yanaklarından insanca zaafların ötesine sıçrayarak kim öpecek ? Kim yıllarca verdikleri emeğin karşılıksız olmadığını, iyi günleri hak ettiklerini fısıldayacak kulaklarına ? Kim yarın nasılsa yeni dertlerle üşüyecek yüreklerine eşlik edip geleceğin dertleriyle şimdiden dopdolu yazgılarına birer hazar boncuğu iliştirecek ?

Yoksa kıskançlık ve dalavere bizim için daha mı önemli ? Yüzü gülen birini gördük mü, içimizdeki zehir kabarıyor ve sokmak için fırsat mı kolluyoruz? Mutluluğa eşlik etmek bize zormu geliyor? Ya da şöyle sorayım: Sadece ve sadece "kötü gün dostu" olmakta biraz da acılarına tanıklık etmenin verdiği karanlık bir lezzet mi var?



Tarih : 09.11.2007