Meşe ile Kabak

Bir meşe ağacı ormanın kendisine ayrılmış köşesinde hayata küçük bir tohum olarak başladı. On yıl sonrasında genç bir ağaçtı, kökler toprağın derinliklerine doğru ilerlemeye başlamıştı.

Bir on yıl daha geçtikten sonra kökleri iyice güçlenmiş, dalları gürbüzleşmiş, kabukları olgunluk rengine dönmüştü.

O ilk tohumdan 30 yıl sonra, aynı yerde artık bir meşe ağacı vardı. Dalları güçlü, kökleri iyice derinlerine indiği toprağı kavramış, kabukları gövdeyi koruyabilecek kadar sert.

Otuz yılda altmış fırtına görmüş, güçlü yağmurların altında kendini korumuş, sert rüzgarlar altında eğilmiş, bükülmüş ama kırılmadan ayakta kalmayı başarmış.

Birgün birisi meşe ağacının az ötesine bir kabak ekti. Bir kaç ay sonra kabak yükselmeye başladı. Çünkü kabağı eken, çabucak ürün alabilmek için sık sık suluyordu. Bir süre sonra kabak daha çok uzamak için kollarını olgun meşe ağacının gövdesine doladı. Böylece daha kolay ve daha hızlı uzuyordu.

Olgun meşenin olgun gövdesi kabak için hayati bir dayanak olmuştu. Kabak güçlü meşeye dayanarak uzadı. Artık dalları meşe boyuna gelmişti.

Kabağı oraya eken bir gün geldi, kabağın boyuna baktı ve güldü;
Şu işe bak! Bu meşe otuz yılda bu boya geldi, ama ben bir kabak ektim bir anda bu boya getirdim.
Meşe bu sözleri dinledi, kızmadı, kabağın dallarını gövdesinden itmedi. Bir süre daha hayat bu şekilde devam etti

Sonra yağmur ve fırtına mevsimi geldi, Kabağın dalları artık meşenin güvencesini gereksinmiyecek kadar büyümüştü. Kabak kendini meşeden daha büyük ve akıllı gördüğü için de böyle bir güvenceyle büyüdüğünü unutmuştu.

Ve sonra ilk fırtına koptu. Rüzgar kabağın hızla büyümüş, kendini bilmez dallarını bir sağa bir sola savurdu.

Ertesi gün meşenin dibinde bir kabağın yıkıntısı duruyordu. Meşe yerli yerindeydi ve sonraki fırtınaları beklemeye devam etti.

Günümüzde de aileler ve dosluklar, kabak gövdesini hafif rüzgarların vurduğu dalları gibi bir o yana bir bu yana savrulup dağılmıyor mu?

Meşe olmakta insan olmak kadar zor olsa gerek?


Tarih : 18.10.2008