Özlemlerin en güzel şehridir Yozgat

Çapanoğlu Edip Bey Yozgat’ ı anlatırken “ Vaktiyle ulu bir şehirdi Yozgat, bilirmisin Salih” diye başladı konuşmaya.
“Bilmem mi Edip Bey, bilmem mi!” diye cevap verdi Salih Efendi.
“Ben bu tekkeye geldiğimde yirmi iki yaşında bir gençtim, İstanbul’dan sonra gördüğüm en güzel şehir demiştim. İlk gördüğümde emsali az bulunur, iğde ve akasya kokulu, meyva dolu gümrah bahçeler içinde ağ badanalı konakları vardı bu şehrin. Yozgat bir masal beldesiydi sanki. Gümüş bir göğün altında, evleri aşk kokardı, yolları sevda” dedi Edip Bey.
“Temiz bir soluğu vardı bu şehrin”
“Yolları gül kokardı” diye ona katıldı Salih Efendi.
“Sokaklarında çelebiler gezerdi ve lavanta kokulu hanımlar bin yıllık bir hüznü taşıyan yüzleriydi”
“Şiirler okunurdu cumbalı konaklarımızda, tambur gölgelerinde udlar inlerdi yüreğimizin orta yerinde”
“Hanlarında konuklar yatardı bu şehrin, Allah aşkına peygamber sevdasına”
Edip Bey sustu, boğazına bir şeyler düğümlendi, arkasını getiremedi, nice sonra “ Yozgat’ ın cevizli meydanlarında oynayan çocuklar yok artık” diye bildi duman gibi dağılan bir sesle. “Bahçesinde hu çekilen dergahları, gazeller okunan konakları öksüz kaldı bu şehrin, yüzlerce yıldır kokladığımız iğde kokusu çoktan kayboldu sokaklarımızdan. Her yanı kanıyor şehrin Salih, bir taş yığınına, kerpiç yığınına dönüşüyor, hergün biraz daha, şehirle birlikte ölüyoruz bizde” Gözlerinden yaşlar akmaya başladı Edip Bey’ in, sözlerinde dökülen hüzün odaya yayıldı. Gözyaşlarını elinin tersiyle silerek bir oh çekip gümüş tütün tabakasını çıkarıp usulca Salih Dedenin önüne sürdü “ Hele yak bir duman daha Salih can” dedi.
Haykırılan bu özlem geçmişteki insan ilişkilerindeki sıcaklığa mı, içtenliğe mi ?
Yoksa soğuyan, bencilleşen, yanlızlığın dayanılmaz dışa vuruş şeklimi ?
Dallarında öten bülbül sesleri olmasada Yozgat’ ın, gurbette özlemlerimizin en güzel şehridir hala.
Siyami Yozgat’ ın büyük emek, özverisinin ürünü Yozgat isyanının romanı “Usat” kitabından.

04.04.2011