60. Ramazan Bayramı

Yaşadığım 60. Ramazan bayramıdır bu bayram.

İdrakin de olduğumuz kaçıncı bayram derseniz bilemem.

Hatırlayabildiğim, dokuz yaşımda oruca başladığımdır.

Oruca başlamak; Ramazan’ın veya Bayram’ın idrakinde olmak mı ? sanmam !

Sadece çocukca hatırlamak belki !

İki yıl önce ilçe merkezine dönüştürülerek Sarıkaya adı verilen Hamam Pazarı veya Hamam köyünde, köyün en kenar evinde, hamam yerine çıkıp ezanı beklemek , sahura kaldırılmak için yalvar-yakar tembihlerle uykuya dalmak, yarı uykulu sahur sofrasına oturup, yemek yerken uyuya kalmak, bayram öncesi pazarından satın alınan , etrafı delikli, üstü kitleli bir çift naylon ayakkabı bayramın ilk habercisidir sanki.

Patiskadan gömlek, kaput bezinden don, pantolon yerine günler öncesinden yıkanıp temizlenmiştir.

Bir-iki devlet memurundan öte şehir emaresine rastlanmayan ilçede; Ramazan da bayram da  köy geleneklerine göre devam etmektedir.

Müezzin akşam ezanını okumak için minareye bayrakla çıkar, bir elinde bayrak, bir eli kulağında, minarenin şerefesinde döne döne ezan-ı Muhammediyi okur, eve girmeden daha eldeki iftariyeliklerle (leblebi, bisküvi- akide şekeri v.s.) oruçlar açılır ve evde sofra başında bekleyen büyüklere haber verilirdi.

İlçenin tek camisinin hem müezzini hem imamı, İlyas Hoca’ya da Allah ses vermiş. Meşgalen yoksa yakın köylerde dinle.

Daha sonraki yıllarda ; İlyas Hoca’nın bayraklı ezanına, Toprak mahsulleri ofisinin canavar düdüğü tabir edilen siren’i ilave edildi.

Ramazan ayı boyunca siren çalmayı kendisine ilahi görev kabuleden ofis bekçisi Ali Balat, Ezandan yarım saat önce, ayaklı demir aleti omuzuna alıp ofisin tepeye çıkarır, ibadet vecdi içinde vaktin gelmesini beklerdi.

İftarlıklarını yanına alan çoluk-çocuk, canavar düdüğünün başında ofis tepesini bayram yerini çevirirdi.

Ali Bolat, bismillah deyip sirenin koluna asıldı mı , ezan sesi, siren sesine karışır. Bir cümbüş ki; sormayın.

O günden bugüne çok şey değişti.

Darbeler, ihtilallar, yıkılıp yeniden kurulan hükümetle ulaşım, iletişim, tarım, sanayi, Tıp alanındaki büyük teknolojik gelişme ve buluşlar.

Ulaşım, iletişim, tarım , sanayi, tıp alanındaki büyük teknılıjik gelişme ve buluşlar.

Ölümlerin getirdiği üzüntüler, doğumların getirdiği sevinçler.

Ve daha bir sürü şey!

Bana sorarsanız ! değişmeyen iki şey var.

Birincisi; zaman – zaman çamide müezzinliğinde şahit olduğum, yaşı 90’ı çoktan aşmış (Allah sağlıklı ömür versin) İlyas Hoca’nın müthiş avazı,

Diğeri de; Tarihin başlangıcından bugüne devam eden göç.

Bin nüfuslu köy iken 25.000 nüfuslu ilçe  haline gelen Sarıkaya şehir oldu mu ?

Yerel seçim mücadelesi veren siyasilerere sorarsanız !

Elbette... diyecekler.

Bir sel afeti neticesinde 30’un üzerinde can kaybı yaşanan ve bir bölgesi harabeye dönen, tarihin başkenti istanbul’un şehirliliği tartışılırken, dünkü köyün şehirliliğini tartışmak, o yörede yaşanan insanın şehir anlayışıyla doğrudan ilgili olsa gerek !

Her Ramazanda veya her bayramda yükselen ortak bir ses vardır.

Nerde o eski ramazanlar ?

Nerde o eski bayramlar ?

Aslında ne Ramazan değişmiştir ne de bayram... Değişen sadece insan.

Eskiye olan özlemimiz, çocukluğumuza duyduğumuz hasretimizdir.

Sorunlu olsa da  sorumsuz, mesuliyetsiz çocukluğumuza olan özlemimiz.

Sevgiye , şefkate, merhamete, korunmaya olan açlığımız.

Dünya meşakketinden, geçim derdinden gelecek telaşından uzak  yaşadığımız çocukluğumuz aslında bayramın ta kendisidir.

Özlenen, aranan, hasreti çekilen çocukluğumuzun saf ve temiz dünyasıdır.

Ramazan ve bayram; her şeyden öte bu güzel dünyayı her yıl yeniden  hatırlattığı için güzeldir.

Her bayramı çocuk dünyasının saflığı ve sevgisi içinde  yaşamak ümidiyle.

Nice bayramlara sağlıkla ulaşmanızı diliyorum.