ANAMIN MEKTUBU

Yıl 2002. 31 Ağustos. K.Maraş’tayız. Eren’le Şule’nin düğünü var. Allah dostun ahbabın yokluğunu göstermesin. Yozgat’tan, Mersin’den, Adana’dan ve tabii K.Maraş’tan bizi diyen, davetimize uyan geldi. Toplandık K.Maraş Öğretmenevi’nde.

Yozgat ve Kayseri’deki akrabalarımız... Eren’in arkadaşları tekmil aramızdalardı. Güzel bir gündü. Biz Oğulcuk’tan anamı da bekliyoruz. Anam gelecek. Torununun mürüvvetini görecek. Bekliyoruz anamı da yaşı seksenlerin üstünde. O kadar yola dayanabilecek mi? Maraş nire, Oğulcuk nire!.. Kardeşlerim Yusuf, Mehmet, Osman...Bacılarım Ayşe, Mevlidiye, Hacer, Mehmet enişte, yeğenlerim hepsi aramızda.

Anam Eren’in düğününe gelemedi. Anamdan bir mektup aldım. Kendisinin okur yazarlığı yok. Yeğenim Harun’a yazdırmış. Toprak kokan, hasret ateşi duman duman tüten satırlar... Duygulu,candan... Öylesine sıcak ve samimi. Harun anamın dediklerini ak kağıda dökmüş. Ben dörtlük haline getirdim. Zaten iki kıta. Harun o zamanlar daha çiçeği burnunda ilkokul öğrencisi. Ne bilsin dizeyi, ne bilsin dörtlüğü.

Anamın mektubu şöyle:

. “Gök yüzünde uçan durna
Nire sizin vatanınız iliniz
Bir mektup yazdırsam eline virsem
Varır mı ola Mıstafa’ma yolunuz
.

Yir deyilim ki garış garış yarılam
Su deyilim ki akam akam durulam
Dermanım yok ki Eren’im varam varam sarılam
Gönüllenme adı gözel Mıstafa’m”
.

Of! Off! .. Kahpe felek yine kırdın kanadımı kolumu. Ana can “Gönüllenme adı gözel Mıstafa’m” diyor. Ben anama gönülleneceğim! O mübarek insan bizim için her cefaya katlandı. Neler çekti neler...Taş olsa erirdi, demir olsa çürürdü. Anam dayandı. Ben anama gönülleneceğim ha...Ne haddime! Ne hakkım var?

Selamını aldım ana can. Başımız gözümüz üstüne. Bu güzel mektubun geldi ya sen de bile geldin.

Ben sana olan evlatlık görevimi hakkıyla yapamadım belki. Ne çare kader... Gurbetlik. En zor günlerinde yanında olamadım. Sen yine de kusuruma bakmadın. Bir de bana “gönüllenme” diyorsun.

Sen beni bağışla can anam.

07,03,2016