BİZİM KÖYÜN HALLERİ

Oğulcuk bizim köyümüz. Yıldan yıla ıssızlaşan, yalnızlaşan kendi halinde bir köy Oğulcuk. Devlet kapısında hep üvey evlat muamelesi gören kadersiz, kısmetsiz Oğulcuk… 

Neden devletin üvey evladıyız? Komşu köylere bakınca böyle bir kanıya kapılıyorsunuz. Belören, Yazıçepni, Devecipınar, Yazıkışla (Gürden)…Bu köylerin sokaklarını gezin. Kilit taş döşenmedik bir karış yer göremezsiniz. Ya bizim Oğulcuk!.. Sokakları derme çatma, yarım yamalak, yarı buçuk kilit taş döşeli. Hemen hemen yarıdan fazla sokağımız henüz kilit taşla tanışmadı. 

Halbuki 2018’de zamanın Boğazlıyan Kaymakamı Davut Sinanoğlu’ya görüşmüştüm. Köyümüzün sokaklarının durumunu anlatmıştım. Sinanoğlu:”2019’da Oğulcuk’un tüm sokakları kilit taş döşenecek.” sözünü vermişti. Aradan tam dört yıl geçti.  Değişen hiçbir şey yok.  

Devlet bize üvey evlat muamelesi yapıyor. Peki, bizim bunda hiç mi suçumuz yok? Olmaz olur mu? Aslında suçun topu bizde. İlgilenmiyoruz. Köyün ortak meselelerini sahiplenmiyoruz. Köylülerimiz duyarsız. Yöneticilerimiz de işi oluruna bırakmış gibi. Köyün çözüm bekleyen sorunları ilgi ve alaka bekliyor bizden.  

Geçtiğimiz Kurban Bayramı arifesinde muhtarımız Kemal Yalçın’a dedim ki: 

-Bayramın üçüncü günü bir toplantı yapalım. Köyümüzün çözüm bekleyen meselelerini görüşelim. 

Muhtarımız: 

-Olur hocam, yapalım, dedi. 

Ne yazık ki bu toplantı bu güne dek yapılmadı. Meşveret, danışma, paylaşma ortak yaşamanın olmazsa olmazlarıdır. Bu toplantı yapılsa durumdan haberdar olurduk. Bilgilenirdik. Çözüm için formül arardık. Kötü mü olurdu? 

Ağlamayana meme vermezler.  Önceki gün sokaklarımızın perişan halini konuşuyoruz. İhtiyar heyetinden bir muhterem: 

-Kilit daş virmiyorlar, dedi. 

Alan alıyor ama… Uzaklara gitmeye gerek yok. Belören ve Yazıçepni bu işi halletmiş. Biz işi oluruna bırakmışız. Bu gidişle de daha çok bekleriz.