KADER

Kader üstüne Neşet Usta’nın söylediği bir uzun havayla başlayalım. Bozkırın Tezenesi, bakınız nasıl bozlamış. Kaderin elinden neler çekmiş:

“Aman kader kader derle de bu nasıl kader

Köt'olursa kader boşaca gider

Gurbet ellerinde bir yetim gibi

Ellerim koynumda bıraktı kader



Bulamadım şu dünyanın tadını

Alamadım dünyada ben muradımı

Kırdı felek kolumu kanadımı

Budadım da vermiyo kader”



Ustamızın “Garibin Dünyada Yüzü Gülmez” adlı albümünden aldım. Albümün çıkış yılı: 2000. Yapım şirketi: Kalan Müzik. Siz de dinleyin Usta’nın sesinden. Biraz hüzün,biraz kahır...Geçip giden yıllar...Beklentiler,umutlar...Ve düş kırıklıkları. Düş de gör. Hele bi yol düş de gör.

Neşet Ertaş’a bin rahmet olsun. O söylemiş. Sesi kalmış bize yadigar. Bu bozlağı ak kağıda yazan kişi, Usta’nın sesine hiç kulak vermemiş belli ki. Eğer can özüyle dinleseydi Usta’nın “gader” dediğini duyardı. İlk dörtlüğün ilk dizesinde “derle” sözcüğü “derler”dir. İkinci dizedeki “...boşaca gider” de yanlış. Doğrusu “...başaca gider”. Bir deme var bununla ilgili. Deme gelsin: ”Gader!..Başaca gider.” Çünkü kaderi kötü olanın yüzü gülmez ölene dek. “Gülmez”e döneceğiz. Şu bozlağın yanlışlarını bir düzeltek de hele. Aynı dörtlükte “koynumda” yı “goynumda”yla değiştirelim.

İkinci dörtlüğün ilk dizesinde “tadını” değil “dadını”, ikinci dizede “Alamadım” sözcüğü “Almadım” olmalı. Üçüncü dizede “Kırdı, kolumu kanadımı” sözcüklerindeki sert ünsüzleri de yumuşatmış Neşet Usta. “Gırdı,golumu ganadımı” demiş. Ve gelelim son dizeye. Külliyyen yanlış. Zaten “Budadım da vermiyor kader”in hiçbir manası yok. Doğrusu nedir peki? Şudur: “Bu dalımdan enmiyo gader”

Bu düzeltmeleri yaparken Neşet Ertaş’ın sesine kulak verdim. Ona vekaleten yaptım ne yaptıysam. Biraz durumdan vazife çıkarmış gibi oldu ya neyse...

Gelelim “Gülmez”e. Aziz arkadaşım Köksal’ın soyadı Gülmez’di. Köksal genç yaşta rahmetli oldu. Huzur içinde uyusun. Annesi Hikmet abla kaderin cilvesi Gülmezler’e gelin oldu. Yüzü gülmedi. Biz Boğazlıyan’da okurken Köksal’la evlerine giderdik. Hikmet abla bize çay pişirir, yemek yedirirdi. Canında bulunsun.

Hikmet abla Gırbaşın Hacı’yla evlendi. Köksal’ı doğurdu. Dünyalar Hikmet ablanın oldu. Ne zaman ki eşi Hacı’yı kaybetti. Dünyası karardı. Bir zaman sonra kaynı Ali Osman’la nikahlandı. Amcası,babalığı oldu Köksal’ın. Ali Osman emmi aldı götürdü bunları Almanya’ya. Köksal çalıştı,çabaladı. Çok zengin oldu. Kesin dönüş yaptı. İzmir’e yerleşti. Annesi Hikmet abla da yanında. Köksal bir iki evlilik yaptı. Çocuğu olmadı. Bir kızı evlatlık aldılar. İzmir’de aile mezarlığını hazırlattı Köksal. Ne var ki Oğulcuk’ta vade yetince annesi Hikmet abla da Köksal’ın kendisi de Oğulcuk Mezarlığı’na defnedildiler. Yan yana sonsuzluk uykusundalar. İzmir’deki aile mezarlığı kısmet olmadı ana oğula.

Hikmet ablanın kızlık soyadı Kahraman. Genç kızken Hikmet abla Coruklar’ın Hasan’ı severmiş. Topal’dı rahmetli. Köyde Topal Hikmet’ti lakabı. Harman yerinde cacık dişiren kızlara dermiş ki:

“Gızlar! Buralardan Hasan geçti. Kokusu sinmiş mi cacıklara? Bir koklayın hele...”

Anladığım kadarıyla karşılıksız bir sevdaydı. Hasan, Fransız kaldı bu aşka. Vee amcasının kızı Dudu’yu kaçırdı. Dudu’yla evlendi. Hikmet kız ne yapsın? Kaderine küstü. Düğünlerde def çalarken türkü arasında maniler söyledi. Sitem etti Hasan’a:

“Bahçelerde gul gabak

Açılır dabak dabak

Beni bağanmiyodun

Aldığın misgine bak

.

Mavilim aldan iyi

Buldun mu benden iyi

Aldığın gızı gordüm

Boz eşşek ondan iyi"

.

İşte böyle dostlar. “Gader!..Başaca gider.” Hikmet ablanın yüzü gülmedi. İsmiyle müsemma bir ömür sürdü.