KÖYÜM BENİ TANIMADI

 

Yüksel Koç göndermiş bu şiiri. Şairdir Yüksel Koç.  Sarıkayalı’dır. Sarıkaya’nın Hisarbey köyündendir. O da bizim gibi gurbetçidir. Ekmek peşine düşüp Hisarbey’i terk etmiştir genç yaşında. Diyar diyar gezmiştir ekmek peşinde. Emekli olunca Hisarbey’e dönmüştür. Ama o eski Hisarbey’i ara ki bulasın…Doğasıyla, havasıyla suyuyla, insanıyla değişime uğramıştır Hisarbey. Değişmiştir. Eski Hisarbey kayıplara karışmıştır.

Özlemini çektiği Hisarbey’i bulamayınca düş kırıklığına uğramıştır Yüksel Koç. Duygularını ak kağıda dökmüştür.

.

Aslında Yüksel Koç, bizim halimize tercüman olmuş. Biz yazları köydeyiz. Yılın yedi ayını köyümüz Oğulcuk’ta geçiriyoruz. Ama bizim gördüğümüz muamele de pek farklı değil. Bizi Oğulcuklu saymıyor kimileri. “Lağlek benim neden gomşum? Yazın gelir, gışın gider.” diyorlar.

Bir yönden haklılar da. Bir dilim ekmek uğruna gurbeti  yurt edinmişiz. Gurbette ömür tüketmişiz. Köyümüze yabancı olmuşuz. Çarkı kırılsın kahpe feleğin.

.

Sözü fazla uzatmayalım. İşte Yüksel Koç’un şiiri:

.

 “BENİ TANIMADI

.

Yıllar sonra kavuştuğum

Köyüm beni tanımadı

Adım adım dolaştığım

Yollar beni tanımadı

.

Baba yurdum işte köyüm

Hatırlattım dedim buyum

Göçüp gitmiş emmim dayım

Sağlar beni tanımadı

.

Kaybolup gitmiş dünler

Unutulmuş güzel günler

Sarılıp sıktığım eller

Kollar beni tanımadı

.

Çocukluk aşkımdı suna

Eller gibi baktı bana

Yüzünü çevirdi yana

Gözler beni tanımadı

.

Hani şurda oturmuştuk

Aşkı dile getirmiştik

Söz kesip te bitirmiştik

Sırlar beni tanımadı

.

Dost kalmamış hatır sora

O da başka ayrı yara

İndim vardım bizim bağa

Güller beni tanımadı

.

Cılgalarından geçtiğim

Tökezleyip de düştüğüm

Gözelerinden içtiğim

Sular beni tanımadı

.

Özümden sevdiğim dağlar

Boz ardıçlar yeşil çamlar

Konup göçtüğüm yaylalar

Obam beni tanımadı

.

Rüyalarımda gördüğüm

Uğruna her gün öldüğüm

Mezarına yüz sürdüğüm

Yârim beni tanımadı

.

Gözüm uzaklara daldı

Bir umudum orda kaldı

Her bir yerde izim vardı

Kırlar beni tanımadı

.

Gün dolandı akşamüstü

Yüreğime hüzün düştü

Herkes yuvasına göçtü

Kuşlar beni tanımadı

.

Ozan Yüksel ömür geçti

Saçlarıma aklar düştü

Felek tırpanıyla biçti

Yıllar beni tanımadı”

.....

Oba: Yayla evleri, Göçebe toplumunun, barınma ve konak yeri.

Cılga: İnce, dar, taşlı yol, patika. Keçi yolu.