Yİ CELAL ÇAVIŞ

Dayım (Etem Temir),ev yaptırıyor.Celal çavış(çavuş),usta.Kendisi de amele.Celal çavış Kürtçe Usta’nın babası.Belli ki Kürtçe Usta mesleği babadan öğrenmiş.Zaten köyde Duran Usta,Celal çavış namlıydı.Köyün tüm yapılarında bu iki ustanın alın teri vardı.
Usta çalışıyor.Öğle yemeği çıkarılacak ustaya.Sultan bacıyı bir telaş almış.Ne yemek yapsın?

Dayım Celal çavışa soruyor:

”Öğle yemeğinde tavuk mu keselim,su böreği mi olsun?”Celal çavış su böreği istiyor.Sultan bacı,su böreğinde pek usta değil.Tarhana çorbası,sütlü,madımanak cacığı gibi yemeklerde üstüne yok.Ama su böreğinde o kadar usta değil.

Dayıma anlatıyor durumu Sultan bacı. Dayım da Celal çavışa diyor ki:

”Su böreği kalsın.Tavık keseyim.”

Celal dayı ısrar ediyor,”İlle de su böreği”diye.
Sultan bacı:

”Günah benden gitti.”diyor.Geçiyor tahtanın başına.Hamur beziliyor.Bezileri ince ince açıyor.Bunları suda haşlayıp tepsiye diziyor.Arasına peynir döküyor.Tereyağıyla fırına sürüyor.Ne fayda... Su böreği istediği gibi olmuyor.
Yemeğe oturuyor dayımla Celal çavış.Su böreği pek kıvamında değil.

Dayım diyor ki:

”Usta …Ben tavık kesecektim.İlle su böreği, dedin.Hadi bakalım…Yi (ye) Celal çavış …”

Şimdi bizim ellerde bu tabir yeri gelince kullanılır.Böylesi durumlarda “Yi Celal çavış” demesi yüz kaslarını gevşetir.Cemalleri bir gülümseme ışığı kaplar.