BU YAŞADIKLARIMIZ NEYİN NESİ ?

“ EY GÜNDÜZÜN VE GECENİN SAHİBİ VE HÂKİMİ YÜCELER YÜCESİ RABBİM! YÜREKLERİ İNŞİRAH BEKLEYEN KULLARINA MEDET EYLE. “

 

Gönüllerin huzur bulmaya, rahatlamaya, sevinmeye ne çok ihtiyacı var şu günlerde. Bir taraftan bir zerre virüs tüm insanlığı kasıp kavururken diğer taraftan salgının zorunlu hale getirdiği tedbirler ve onların acı sonuçları. Hangisinden başlasak bilmiyorum. 

 

En acısı en çok yürek yakanı virüs nedeniyle verdiğimiz can kayıpları. Çember o kadar daraldı ki gün geçmiyor ki yeni bir acı, yeni bir kayıp duymayalım. Ne çok görev başında kayıp verdiğimiz doktorlarımız, kanaat önderlerimiz, güzel insanlarımız, yüreğimizi kor gibi yakan yakınlarımız var. Kandiller bir bir sönerken içimiz acıyor. Yüreğimiz sızlıyor. Cephede hastalarını kurtarmak için canı pahasına tedavisi bile olmayan bir hastalığı bertaraf etmeye çalışan kahraman sağlık çalışanlarımız tehlike büyük olmasına rağmen tereddütsüz gece gündüz nöbetlerinin başındalar. Kurtardıkları her hasta onlara yorgunluklarını bir nebze unuttursa da savaş bitmiyor. Hâlbuki topyekûn kurallara uyulsaydı belki de bu kadar acı ve gözyaşı yaşanmayacaktı. Ama biz evlerde olsak bile gençleri, çocukları tutamadık. Dışarıda olanlar da kuralları hiçe saydılar. Ya da çok ciddiye almadılar. Önceleri açıklanan rakamları görünce beni mi bulacak bu hastalık aymazlığı içinde bulundular. Bilemedik ki biz belki de süper taşıyıcıyız. Gezdiğimiz konuştuğumuz ziyaretine gittiğimiz her bir insana ölüm taşıyoruz. Ne yazık ki bilemedik. Bunun vebalinin farkına da varamadık.  İşte sonuç.

 

Canlar gitti ya kalanların geçim kaygısı onu nereye koyalım. Bugün gezdiğimiz yerlerde kapısına kilit vurulmuş dükkânları görünce içimiz kan ağlıyor. Kim bilir bu kilidin arkasında ne acı hikâyeler var.  Bazı sektörlerde ki kısıtlamalar iflas noktasına getirdi insanları.  İşsiz insanlarımızın sayısı çoğaldı. Onlar büyük bir umutla aşıyı beklerken ne zaman hayat normalleşecek onun beklentisine girdiler. Kolay mı çoluk çocuk ekmek bekler bir de borcu varsa işler çok daha zor. Bir taraftan canlar gidiyor bir taraftan kazançlar. Görülen güzel günler birçoğumuz için gerilerde mi kaldı endişesi ve korkusu var.

 

Sadece canlar gitmiyor toplumun mihenk taşları biri bir sarsılıyor. Ekonomik, sosyal, toplumsal kalkınmamızda en büyük etken olan eğitim de kısıtlamaların gölgesi altında yapılıyor. Bu arada yüz yüze eğitimin sağladığı avantajlardan yoksun kalan hele bir de teknik alt yapıya ve imkâna sahip olmayan öğrencilerin uzaktan eğitimden istifadesinin mümkün olmadığı düşünülürse bir nesli kaybetmek korkusu sarıyor yürekleri. Fırsat eşitliğine aykırı bir durum tehlikesi de ayrıca işin cabası. Uygulamalı derslerde pratik vermek uzaktan eğitimde ne kadar mümkün olabilir. Oysa biz biliyoruz ki eğitimde bir tek ferdi bile kaybedemeyiz. Onlar bu ülkenin geleceği. Bizler önce sağlık düsturu ile bunları şimdilik göz ardı etmek durumunda mı kaldık? 

 

Velhasıl zor hem de çok zor günlerden geçiyoruz. Biz insanoğlu ne kadar çaresiz olduğumuzun farkındayız Allah’ım sen ne büyüksün biz ise ne kadar aciziz. Maalesef yaradılış gayemize uygun yaşamayı zaman zaman unuttuğumuz, dünya hırslarımız uğruna inancımızın bize kazandırdığı hasletleri terk ettiğimiz için mi tüm bunlar? O kadar çok tükettik ki değerlerimizi, içinde yaşadığımız dünyayı, toplumsal bağlarımızı.  Hem kirlettik hem de tükettik. Kulluğumuzu zaman zaman da insanlığımızı unuttuk. Çoğu zaman sevgiyi, saygıyı, yardımlaşmayı göz ardı ettik.  Kul hakkı, tüyü bitmemiş yetim hakkını gözettik mi yoksa onu da mı yok saydık. Yoksa yoksa bu yanlışlar yüzünden mi mescitler yüzümüze kapandı? Bu kadar sıkıntının arasından kazançlı çıkmak istiyorsak şapkayı koyup düşünme yanlıştan dönme, yaradılış gayesine uygun bir yaşamı seçmek gerekmez mi?  Nefis muhasebesi yapma zamanı geldi de geçiyor mu yoksa?