Kılıçdaroğlu sabır taşı olsaydı.

1960 yılından bu yana siyaset sahnesinde yaşanan hemen her olayı hatırlamaya çalışıyorum da, son zamanlarda yaşanan gelişmeler ve  örnekler beni en çok düşündürenler arasında…

Son günlerde tartışılan ve “adrese teslim” gibi görünen CHP’li  üç milletvekilinin istifa gerekçelerini görmezden gelelim.

Daha gerilere gidersek eski büyükelçi Öztürk Yılmaz’ın üst yönetime karşı gelmesinden sonra ihraç edilmesini bir kenara kaydedelim.

Daha daha öncesinde ise Şişli CHP Belediye Başkanı Mustafa Sarıgül’ün “büyük oynama” uğruna partiden ayrılmasını da bir kenara yazalım.

Tabii ki 40 yıllık CHP’li ve Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce’yi de başa yazalım.

Türkiye’de şu anda 122 parti var.

Geçen yıl  içinde 24 parti kurumuş.

Gelelim solda olduğunu veya olacağını açıklayan CHP orjinli parti ve partilerin durumuna.

Öztürk Yılmaz’ın kurduğu Yenilik Partisi..

Mustafa Sarıgül’ün Türkiye Değişim Partisi…

Muharrem İnce’nin kuracağı Memleket Partisi…

Türkiye genelinde yüzde 25-30 oranında oy toplayabilen sol oylar 4 partiye nasıl dağılacak?

Ana gövde CHP diyelim ki yüzde 20 oranında oy aldı.

Ki çok fazlasını alır.

Geriye kalan yüzde 10’u üç partiye bölün.

Hatta Öztürk Yılmaz’ı saymayın ikiye bölün.

İki partinin alacağı oy yüzde 5.

Muharrem İnce hepsini alsın…

Alacağı toplam oy yüzde 10’u geçemez.

Sistem değişmez ise barajın altında kalır, su yüzüne dahi çıkamaz.

Eğer İnce’yi aylardır çok iyi izlemiş iseniz.

Bir politikacının kendi ipini nasıl çektiğini, kendisine nasıl sonuna kadar sabredildiğini seyrediyor ve ilk örneğini ibretle yaşadığımızı anlardınız…

Hele “yakında istifa edeceğim” diye diye aylardır sokaklarda gezen bir siyasetçinin tarihte örneği olmayan bir istifa şekline ilk defa nasıl tanıklık ettiğimizi fark ederdiniz.

Düşünüyorum da…

Kemal bey sabır taşı mı, ne???