EKMEKSİZLER!

“Mezru iğne makas verin / Terziye pense yakışmaz / Nalbanttan berber gösterin / Zorunan dense yakışmaz / Hayâsızda varsa zula / Göz diker yetime dula / Zalimin eli yoksula / Hayırla inse yakışmaz.”

“Arpası kısılan at, yürümeye bulmaz takat.” Kendi nefsini düşünen kişiden ne vatana ne de millete hayır gelir. İşçiden ekmek sakınandan beylik bir yana adamlık bile beklenmez. İki cihanın Efendisi Aziz Peygamberimiz; “çalışanın alının teri kurumadan hakkını veriniz” buyurmuştur. Patron yalanarak et ekmek yerken, amelesi simide talim etsin öyle mi? Buna ne Allah, ne de kulu razı olur, ayrıca, elemanları yemek endişesi taşıyan işyerinden verim beklemek avanaklıktır. Teşbihte hata olmasın ama, ”aç ayı oynamaz”.

Rahmetli Salman Dedem; ”önce doyuracaksın, sonra buyuracaksın, umursuzsa duyuracaksın, aymazlıkta ısrar varsa eğer, üstünden urbayı sıyıracaksın!” derdi. Karın gurultusu gök gürültüsüyle yarışanlar, yutkunmayla/yellenmekten başka ne üretebilir ki? Düven öküzünden malama esirgeyen çiftçinin eline yabadan artan geçer.
Bonkör adama Rabbim çok verir zaten, para biriktirmek güzeldir ama beddua almadan. Nice şahlar, sultanlar geldi geçti iki kapılı handan. Kefenin cebi yok hem, akıbet yolları mezara çıkar, hayır duayla anılmak varken, lanetlenmenin manası nedir acaba?

Bizim köylerdeki rençperlerin makineyle tanışması yenidir henüz. Emmioğlu Ali’yi ziyarete giden Çopur Ahmet, alıç ağacının gölgesinde kuru soğanla birkaç topak çökeleği dürmeye çalışan tırpanacılara şahit olunca: “haksız ağa görülmüştür de ekmeksizi asla!” diyerek bir daha oraya dönmemek üzere uzaklaşmıştır.

DERİM Kİ

Sen utanma benim gönlüm aman ha!
        Bağrımızı taş edenler utansın
        Daim durmaz dağ başında duman ha!
        Gözümüzü yaş edenler utansın

Derman olur diye derde dirhemi
        Muhannet yaraya sürmez merhemi
        Tellal edip aradaki mahremi
        El âleme faş edenler utansın

Kader yaptı yâr köyünün hızanı
        Değişmiyor töresiyle düzeni
        Ardımızdan kaynatıp da kazanı
        Etimizi aş edenler utansın

Işık vermez hayaldeki çıralar
        Bir umuda bekler bahtı karalar
        Yetmez gibi Özcan’ıma yaralar
        Onulmaza baş edenler utansın

        Yusuf ÖZCAN