HER ŞEYİN HAMI YETER, İNSANIN ASLA

“Düşün de söyle sözü/okşasın sözün özü/hevaya atılan taş/döner çıkarır gözü…” (Deruni)

 

Âlimlerin hediyesi, ilimdir. Hüseyin Dede bu bağlamdan hareketle âlimlerin sohbetlerinde bulunmaya özen gösterir, onların engin fikirlerinden yaralanmak için kuşlar gibi telaş yaşardı. Akdağmadeni’nin zümrüt yeşili yüreğinden Türk Halk Müziği’nin Nida Tüfekçi gibi büyük hocalarının yanında, Deruni Baba (Hüseyin Avni Efendi) gibi âlim, İhsan Kurt,Osman Duran,Siyami Taştan,Siyami Yozgat,Ahmet Yetim,İlhan Altun,Seyit Ahmet Yozgat,Nazmi Şimşek,Emin Acer,Selma Bora ,Semiha Arasbora, Yahya Aksoy gibi yazar,şair ve sanatçılar da çıkmıştır. 

      Deruni Baba derin bir dini bilgiye sahip olduğu gibi, aynı zamanda usta bir şairdir de. Ney sesinin dinginliğinde şiirlerin okunduğu ve özellikle ilmi sohbetlerin eksik olmadığı odası, âdeta bir okuldu. Hüseyin Dede, “Hocam-Üstadım” dediği Deruni Baba’yı ayda bir ziyaret eder, güya üzerinden asırlar geçmişçesine hasret giderirlerdi. Her gelişinde gönül motifleriyle bezeli yünden dokunmuş heybesinde, mutlaka bir hediyesi olurdu. Heybeyi, odanın tahta bölmesinin altına usulca koyar, halı minderlerle, berdi yastıklarla döşenmiş yerini alırdı. Öteki konukların eşliğinde sohbet geç saatlere dek sürerdi. Gençlerin ve çocukların yeri, öksüzduvar ya da aralık diye tabir edilen süslerle ayrılan bölümdeydi. Sohbetlerde onların da bulunmasına iyi yetişsinler, örnek alsınlar anlamında izin verilirdi. Hüseyin Dede, her ayrılışında helalleşmeyi ihmal etmez, hayırdualarla vedalaşırdı. Dedemin (Deruni Baba) yanında sessizce oturuşumu çok sever, okuduğu duayı huşu içinde yüzüme üflerdi. 

Çiçeklerin çağlaya dönüştüğü bir bahar, Hüseyin Dede ile gitmek istedim, beni kırmadı ve atının terkisine bir asker edasıyla yerleştim. Bağlar bahçeler arasında, kuş seslerine karışan serin suların şırıltısıyla akıyorduk sanki yollarda. Hüseyin Dede atını sulamak ve dinlendirmek amacıyla bir çeşmenin başında mola verdi. Elimizi yüzümüzü yıkadık, avuçlarımızı lüleye dayayarak buz gibi sulardan içip serinledik. Erguvanların kokusu insanın ruhunu dinlendiriyordu. Elma ağaçlarından sarkan bereket, her dalda çağla olmuş sallanıyordu. Gözlerimi ağaca diktiğimde dedem niyetimi anladı: “Yeme onlar daha ham, boğazına durur” dedi, aldırmadım. Boyum erişmediğinden ayağımın altına hayli büyük taş koymak gerekmişti, gücüm yetmiyordu çünkü. Hırsımdan ağlamak üzereydim. Gözlerimi ovuşturduğumu fark eden Hüseyin Dede sekilendiği binek taşından doğruldu, yanıma geldi, belimden kavrayarak yukarıya doğru kaldırdı. Onun sayesinde bir iki tane tüylü çağla koparmayı başarabilmiştim sonunda. Hüseyin Dede’nin deyişiyle ham meyveden ısırmaya koyuldum ama değil yutmak, ağızda çevirmek bile imkânsızdı.

  İşte benim hayatım bu öyküden çıkardığım dersle, kısacası Hüseyin Dede’nin dudaklarından dökülen: “her şeyin hamı yeter, sadece insanın hamı yetmez oğul” sözleriyle örtüşüp sürüyor.

 

Mahkûmiyet 

 

Bırakın dağlarda çağlayıp aksın

Tutarsa ırmağı göl mahkûm eder

Yakarsa Leyla’nın hasreti yaksın

Görürse Mecnun’u çöl mahkûm eder

 

 Bakışlar dost arar, gözler aşina.

Dost hainse neler açar başına

Her doğru herkesin gitmez hoşuna

Sözüne sahip ol dil mahkûm eder

 

Sırrı hikmet candır, gizlenir dalda

Renklerin cümbüşü izlenir dalda

Açılır, serpilir, nazlanır dalda

Zavallı bülbülü gül mahkûm eder

 

Bazen bir gülüşten zelzele kopar

Ok hedef bulmazsa yüreğe sapar

Mahkeme sadece vazife yapar

Sanmayın kişiyi kul mahkûm eder

 

Asırlık sevdalar yüklenir yıla 

Bir yanı gurbettir, bir yanı sıla

Gün gelir Özcan’ı satarlar pula

Uzanıp öptüğü el mahkûm eder

 

Yusuf ÖZCAN